Aan het begin van YomawariIk was absoluut gefascineerd door de indrukwekkend ingetogen beelden en de schattige karakters, maar binnen vijftien minuten nadat ik met het spel was begonnen, wist ik dat het uiterlijk van het spel eenvoudigweg een dekmantel was voor een veel sinistere reeks gebeurtenissen. Het grootste deel van je tijd besteed je aan het spelen van Haru, een jong meisje dat op zoek is naar haar beste vriendin Yui. Er zijn korte scènes tussen de hoofdstukken waarin spelers de controle over Yui overnemen, maar deze dienen alleen om te laten zien hoe dichtbij (of ver) Haru verwijderd is van het vinden van haar.

Yomawari wordt gespeeld vanuit een isometrisch perspectief, waardoor het aanvoelt als een 16-bit JRPG. Het deelt ook een grafische stijl die vergelijkbaar is met games uit die tijd, maar de wereld is veel, veel rijker gedetailleerd, vooral door het kleurgebruik dat bijna altijd uitzonderlijk is. Haru, Yui en andere vriendelijke karakters zijn bijna altijd schattig en lief, terwijl de geesten die ook in hun wereld voorkomen variëren van echt gruwelijk in het geval van de schaardemon tot behoorlijk verdrietig, zoals de kleine jongen die wanhopig zijn bal omhoog trapt en aan het einde van de weg.

Zie je, Middernacht schaduwen is een spel over de dood (of misschien wel de angst ervoor) door de ogen van een kind, en de visuele stijl sluit perfect aan bij de verhaallijn, die op een vrij minimalistische manier wordt gebracht. De game draait om de twee vrienden die op de eerste avond een vuurwerkfestival bezoeken, waarin Yui verdwaalt. Vanaf dat moment gaat Haru elke nacht op zoek naar Yui, waarbij elke nacht van avontuur en het verkennen van de stad waarin ze worden getroffen de structuur van het spel vormt.

Noch Haru noch Yui kunnen zichzelf verdedigen tegen de geesten die de stad bezetten, wat inmiddels een veelgebruikte manier is om de spanning in videogames te vergroten. Yomawari doet het echter beter dan de meesten, door Haru een fakkel te geven waarmee ze soms geesten kan bevriezen of wegjagen, terwijl ze vaker wel dan niet gewoon op de vlucht zal zijn voor degenen die haar bedreigen. Een interessant ding over Yomawari is het feit dat niet alle geesten haar daadwerkelijk bedreigen, waarbij velen van hen eenvoudigweg mogelijkheden bieden voor het oplossen van lichte onderzoekspuzzels, of een fysieke barrière vormen.

Dit is misschien wel een van de beste dingen van Yomawari, omdat er zo'n verscheidenheid aan geesten bestaat dat je vaak even de tijd neemt om erachter te komen of iets er gewoon eng uitziet, of je daadwerkelijk gaat vermoorden. In beide gevallen leidt dit tot veel wegrennen en het ontwijken van vijanden, waardoor Haru's uithoudingsvermogen afneemt. Sommige geesten zijn onzichtbaar, en je kunt zien wanneer je dichter bij ze komt via het kloppen van Haru's hart, dat steeds meer in paniek raakt naarmate ze steeds dichter bij wat er ook maar kan zijn, komt.

Dit is een geweldige manier om de betrokkenheid van de spelers te vergroten, omdat naast andere omgevingseffecten zoals flikkerende lichten of druppelend water, Yomawari maakt uiterst effectief gebruik van geluid. Het bevat bijna geen toneelmuziek, maar door de frequentie van Haru's ritmische hartslag en het slimme gebruik van geluid, Yomawari straalt een sfeer uit die ik nooit had verwacht van een game die er zo schattig en simplistisch uitziet.

<

Eigenlijk werk je je een weg door de wereld van Yomawari Het brengt behoorlijk wat terugloop van nacht naar nacht met zich mee, maar Haru's vermogen om op de een of andere manier geesten te omzeilen betekent dat er altijd een nieuwe plek is om te bezoeken of een voorheen geblokkeerd gebied om doorheen te gaan en te verkennen. Deze structuur betekent dat je zelden weet wanneer er een grotere, engere geest zal verschijnen, wat het allemaal nog enger maakt. Terwijl Haru's hartslag toeneemt bij het zien van enkele van deze geesten, beloof ik dat dat ook het geval zal zijn!

Yomawari: Middernachtsschaduwen Het duurt misschien maar ongeveer vijf uur om het te voltooien, wat het (naar mijn mening) een beetje duur maakt, maar het is erg leuk zolang het duurt. Grotendeels dankzij het op munten gebaseerde opslagsysteem en het gebrek aan gevechten is het vrij eenvoudig, maar een groot deel van de reden om het te spelen wordt bepaald door het verhaal, dat uitzonderlijk goed wordt gebracht als je bedenkt hoe weinig traditionele verhalen het bevat. Het behandelt een interessant concept – de dood – op een unieke en interessante manier, en het blijft niet welkom. Mijn oordeel?