Is het niet raar hoe games, zoals alle dingen, in cycli komen en gaan? Ik denk terug aan de allereerste keer Serieuze Sam werd uitgebracht en de industrie werd er helemaal gek van, omdat het in strijd leek te zijn met de andere populaire first person shooters van die tijd, die steeds complexer waren geworden. Ik herinner me recensies die suggereerden dat de game de eenvoud van het origineel konaliseerde DOOMBijvoorbeeld.

Nu, ruim de helft van mijn leven later, speel ik Immortal Redneck en een serieus déjà vu-gevoel krijgen. Leuk vinden Serieuze Sam, Immortal Redneck heeft de tong stevig in de wang, maar de overeenkomsten houden niet op bij de humor. Beide games spelen zich af tegen de achtergrond van de oude Egyptische mythologie, waarbij een heroïsche (en idiote) antiheld het opneemt tegen grenzeloze hordes wezens, monsters, ondoden en erger.

Van de snelle gameplay (die sterk gericht is op rennen en schieten) tot de daadwerkelijke setting, Immortal Redneck voelt zich net als de Serieuze Sam kloon… Maar dan sterf je. Wanneer dit gebeurt, respawn je buiten de oorspronkelijke piramide en maak je kennis met wat Immortal Redneck Dat is het ook echt, wat trouwens een heel, heel goed roguelike schietspel is.

Het geld dat je met elke run verdient, kan worden geïnvesteerd in een steeds groter wordende (en letterlijke) upgradeboom, die nieuwe takken schiet terwijl je je zuurverdiende geld erin pompt. Er zijn eenvoudige kernvaardigheden zoals wapenschade of gezondheidsupgrades dichtbij de kofferbak, terwijl misschien interessantere en variabele upgrades zoals nieuwe personages verder naar buiten verschijnen om te prikkelen en te plagen.

Dit systeem van voortdurende vooruitgang en variatie is wat ik het leukst vind aan roguelike-spellen, maar ik ben ook blij om dat te kunnen melden Immortal Redneck speelt heel goed tijdens de eigenlijke kernsequenties. Het doel van de startpiramide is simpelweg om je een weg naar de top te banen, waarbij je door de ene procedureel gegenereerde verdieping na de andere moet vechten.

Elke verdieping is opgesplitst in een soort hubgebied met ongeveer acht of tien deuren die van de verdieping af leiden en vaak terugkronkelen naar een van de andere. Misschien vind je de uitgang relatief snel, of in sommige gevallen moet je je een weg banen door vrijwel elke kamer – eigenlijk standaardtarief. Vijanden variëren van de bijbelse zwermen kikkers tot rondzwervende sarcofagen die vervelende kleine volgelingen uitspugen.

Hoe dichter je bij de top bent, hoe uitdagender de vijanden zijn. Gemiddeld en ongebruikelijk voor een spel dat in een handomdraai wordt gemaakt, vond ik het toenemende uitdagingsniveau redelijk consistent en betrouwbaar in Immortal Redneck. De toevoeging van upgrades waarmee de speler de Redneck zelf kan ruilen voor een van de verschillende God-personages is ook een heel goede manier om spelers in staat te stellen de ervaring aan te passen aan hun speelstijl, wat ik leuk vond.

Gecombineerd met een degelijk (maar niet spectaculair) uiterlijk en een bijpassende soundtrack, maken deze functies het geheel af Immortal Redneck een winnaar. Er is op zijn minst een tweede piramide om doorheen te vechten (ik zeg tenminste omdat ik er nog niet helemaal doorheen ben gekomen) en er is heel veel ruimte voor herspeelwaarde. Hoewel ik het gevoel heb dat er enige subjectiviteit bestaat over wie Immortal Redneck zal aanspreken, voor mij is het een: