Hoe was het artikel?

1491580cookie-checkGhost of Tsushima: een spel dat de Japanse waarden vervangt door de Europese waarden
Nieuws
2020/08

Ghost of Tsushima: een spel dat de Japanse waarden vervangt door de Europese waarden

Het is onvermijdelijk dat dit artikel de woede zal wekken Geest van Tsushima's meest fervente bewonderaars. Er is geen ontkomen aan dat lot, dus laten we dit artikel voorafgaan met enkele antwoorden op onvermijdelijke kritiek.

Wat het spel zelf betreft, vind ik het oké. In het begin was ik er nogal gecharmeerd van, maar nooit tot het punt dat ik kritische capaciteiten opgaf om de ervaring rationeel te waarderen. Of in termen van leken: ik waardeerde het en hield ervan voor wat het was, zonder het verder dan een dergelijk punt te tillen.

Verderop in het spel, terwijl de gevechten voor het grootste deel soepel en plezierig blijven, verdween de illusie dat de missies enige impact hadden op de toestand van de wereld. De wereld leeft gewoon niet en reageert ook niet dynamisch op je acties, maar desondanks vond ik het prima wat het spel was: een speeltuin met begeleide ervaringen verspreid.

Twee bezwaren bleven gedurende de hele ervaring bestaan. De meest voorkomende van de twee was het sporadische falen van de mechanica van het spel. Dit gebeurde meestal tijdens duels en resulteerde in talloze doden en frustraties, waardoor duels veel van hun plezier verloren. Afgezien van het natuurlijke ongenoegen over het verwijderen van alle spookmechanismen van het spel om de monteur te vergemakkelijken. Tip van een professional als je nog niet hebt gespeeld: investeer in de bewegingssets en niet in de geestkrachten die beginnen, zodat duels beheersbaar worden.

Ten tweede, en meer ter zake van dit artikel, het hardnekkige probleem dat dit niet het oude Japan was. Vrouwen zijn vaak stoïcijns, maar vervullen het grootste deel van het spel niet hun samenhangende traditionele rollen. Men ziet mannen huilen, terwijl ze hun boerderijen niet verdedigen, of zich zelfs gedragen alsof van mannen verwacht wordt dat ze volgens de traditie handelen.

Zelfs een kort begrip van deze traditionele normen geeft elke kijker van de geschiedenis een prachtig beeld van oude samenlevingen. In plaats daarvan, en dit komt al een beetje vroeg ter zake, is het een facsimile van wat traditioneel wordt afgeschilderd als de middeleeuwse Europese samenleving – geen gendergerelateerde rollen, geen lagen van culturen, onderwijs en klassen. Gewoon een zinloze drijvende zee van NPC's zonder enige geleefde realiteit in de wereld die ze bezetten.

Dat wil niet zeggen dat de game geen fatsoenlijk verhaal heeft, van moment tot moment. Dat klopt, en soms is het erg emotioneel gedreven. In geen enkel opzicht perfect, je zorgt wel voor de personages totdat het intersectionaliteit in de mix voegt. Of het nu gaat om het feit dat vrouwen en mannen niet van elkaar te onderscheiden zijn, tot lelijke vrouwelijke karakters, maar zeer aantrekkelijke mannelijke karakters, of LGTB-verhaallijnen.

Vervolgens zal ik onvermijdelijk worden beschuldigd, zoals ik al in andere gesprekken heb gedaan, omdat ik het spel niet leuk vond of de waarde ervan verminderde door te zeggen dat het historisch niet accuraat is. Voor mij maakt het mij niet uit of het historisch accuraat is, tenzij een spel zichzelf adverteert als historisch accuraat. Voor het grootste deel toch. Mijn plezier komt ook niet voort uit het feit dat een spel historisch accuraat is. Hoewel Kingdom Come geweldig was, zou het waardeloos zijn om elke ervaring beperkt te houden door een verplichte, strikte naleving van historische nauwkeurigheid.

Met Ghost of Tsushima hebben we twee elementen in deze kritiek. Ten eerste beweerden de ontwikkelaars tijdens de onthulling van de game en de vroege advertenties dat de game historisch accuraat was, met uitzondering van een paar wijzigingen om het verhaal mogelijk te maken.

Die veranderingen omvatten onder meer dat de heer en de hoofdpersoon de strandaanval overleven. Terwijl dat in het echte leven niemand deed, en aanvankelijk probeerden de Japanners te onderhandelen met de Mongoolse strijdkrachten voordat ze gedwongen werden te vechten. Het gevecht duurde ook een volledige dag voordat de Japanners werden verslagen tijdens hun laatste cavalerie-aanval.

Kublai Khan, het echte brein achter de invasie, heeft nooit een voet op het eiland gezet. En niemand van zijn uitgebreide familie ook. Er zat eenvoudigweg niet veel waarde aan, en hun woede werd inderdaad uitgelokt doordat de Shogun weigerde zich aan de Mongolen te onderwerpen.

Toch zorgen deze elementen voor een verhaal dat wordt gedragen door een intelligente en raadselachtige antagonist die wel enkele van de feitelijke strategieën van de Mongolen gebruikt.

Ten slotte doet deze klacht niets af aan de successen van het spel of aan het plezier dat ik heb ervaren. Ik ben op zijn zachtst gezegd teleurgesteld over de manier waarop het spel zich uiteindelijk heeft ontwikkeld, maar het is geen spel zonder verdienste.

Dat gezegd hebbende, kijk ik uit naar de kritiek die zal komen van mensen die dit niet hebben gelezen en onvermijdelijk een van de behandelde kwesties zullen gebruiken. Zonder omhaal, op naar het hoofdevenement. Spoilerwaarschuwing voorbij dit punt.

In de loop van het spel wordt Daisuke Tsuji langzaamaan bekend als de Geest door de oude manieren op te geven die de Samurai decennialang hebben geregeerd. Dit komt tot een hoogtepunt nadat hij de Mongolen vergiftigt en hun commandant, zijn voormalige beste vriend, vermoordt. Vanwege zijn gedrag eist zijn oom, die op het punt staat hem te adopteren, dat hij de vrouw die zijn leven heeft gered de schuld geeft van de hele affaire, omdat de Shogun een hoofd zal eisen voor deze schandelijke daad. Tsuji weigert en verkondigt dat hij de Geest is op een triomfantelijk moment waarin hij de traditie overtreedt om zijn volk te redden. Alleen dat hij door de Shogun ter veroordeling zou worden opgeroepen voor zijn oneervolle daden.

Het enige probleem: dit is absolute onzin. Eerst en vooral weerlegt het spel zelf deze logica door andere Samurai-clans ons vergif te laten zien in een wegwerplijn wanneer je je gifpijl-blaaspistool aanschaft. Historisch gezien is dit juist. Afhankelijk van de clan bedekten sommigen hun zwaarden en andere wapens met gif of, als dat niet beschikbaar was, met letterlijke menselijke stront.

Hoi! Er zijn geen antibiotica in de jaren 1200. Geniet van je sepsis.

Als de Shogun voor de Shogun zou worden gebracht, zou de Shogun, gezien de logica en de feitelijke geschiedenis van het spel, hem waarschijnlijk feliciteren met het doden van de verrader en zeggen: “fuck the Mongols.” In het ergste geval zou hij gewoon opdracht geven tot het verwijderen van de vergiftiging, maar in beide scenario's zou hij willen weten waarom zijn tijd wordt verspild aan iemand die Mongolen vermoordt, ongeacht de middelen.

Houd er rekening mee dat de Mongolen op dit moment al verschillende eilanden hebben veroverd en het vasteland binnendringen. Tsuji stelt trots dat de eer samen met de Mongolen stierf bij het verdedigen van zijn acties. Wat deze verklaring zeer relevant maakt, is dat hij niet liegt of ongelijk heeft. Hij doelt op de Europese eer – waar we binnenkort op terugkomen – maar hij heeft het niet bij het verkeerde eind met zijn uitspraak.

Het is bekend dat de eerste invasie van Japan eindigde toen een verrassende orkaan de Mongoolse vloot vernietigde die voor de kust voor anker lag. Dat is de standaardweergave van gebeurtenissen, maar het is niet de volledige versie van de gebeurtenissen. Ja, die bizarre orkaan heeft de vloot gedecimeerd, maar niet genoeg om de Mongoolse invasie te vernietigen.

Wat er de ochtend nadat de storm voorbij was, gebeurde, was dat de Samurai naar de overlevende schepen roeiden en de hulpeloze bemanning en soldaten afslachtten die slaapgebrek hadden en grotendeels niet in staat waren om te vechten. Sommigen van hen werden eenvoudigweg levend verbrand toen hun schip in brand werd gestoken.

Tegen de tijd dat er versterkingen op Tsushima kunnen arriveren, moet deze gebeurtenis plaatsvinden, zodat de Shogun zijn tijd niet zal verspillen aan iemand die een Mongool onthoofdt, anderen vergiftigt en een verrader vermoordt. Volgens hem zou dat een goed stuk werk zijn, doe het nu nog een keer.

Dat brengt ons bij de hele kwestie van de bewering dat Tusji's daad oneervol was. Historisch gezien, en wederom volgens de logica van het spel, zijn zijn acties niet oneervol. Nou ja, niet op de manier die zij beweren. Een samurai is een krijger die bij een heer is gezworen en die, in zijn trouw, de bevelen van zijn heer moet opvolgen. Sommigen waren minder streng in hun tactiekgebruik, maar anderen hielden ten tijde van het spel nog steeds vast aan oude waarden.

Deze waarden omvatten één-op-één-gevechten. Dit wordt in zo'n mate afgedwongen dat als Ethan zou zien dat ik op het punt stond in de strijd te bijten, hij oneervol zou zijn als hij tussenbeide zou komen om mij te redden. En als je heer in de strijd sneuvelde, werd er van je verwacht dat je hem naar het hiernamaals zou volgen. Dus als Billy zou bijten omdat een of andere Mongoolse 360 ​​hem niet had aangevallen, zou het oneervol voor mij zijn om het hele leger op legendarische wijze solo te zetten. Als dat stom in de oren klinkt, is dat omdat het zo was. Ja, het hielp voorkomen dat je vazallen zich terugtrokken, waardoor je alleen op het veld achterbleef, maar vaak stierf een heer tijdens een aanval en liet zijn Samurai levend achter. Als ze wonnen, zou het hun verboden worden terug te keren, tenzij de zoon van hun heer hen gratie verleende en hen als zijn Samurai accepteerde.

Dit laatste was vastgelegd in de wet, en als je het niet handhaafde, betekende dit dat je een crimineel was die ter dood moest worden gebracht. Sommige shoguns verleenden gratie, maar na een paar honderd jaar en een groeiend leger van heerloze criminele Samurai werd deze praktijk afgeschaft. Samurai mochten nieuwe heren zoeken als hun heer in de strijd sneuvelde.

Wat Tusji's werkelijke schandelijke daad was, was het ingaan tegen het bevel van zijn heer. Zoals gezegd: als hij jullie allemaal naar een zelfmoordmissie wil marcheren, marcheren jullie naar een zelfmoordmissie. Gelukkig word je geen heer als je dom genoeg bent om zelfmoordmissies te ondernemen. Samurai en heren vermoordden elkaar immers regelmatig boven land. Zolang de usurpator trouw zwoer aan de Shogun, kon het hem in het algemeen niets schelen. Met uitzondering van politieke allianties uiteraard.

Het enige wat de oom van Tusji zou moeten doen is zijn daden excuseren of er zelfs de eer voor opeisen door te beweren dat hij de aanval in het geheim had bevolen, zodat geen enkele Mongoolse spion de Khan kon waarschuwen. De Shogun heeft geen jurisdictie over de kwestie. Het is een kwestie van een Samurai die tegen zijn heer ingaat en hem een ​​herroepingsrecht geeft. Dat is een vraagstuk dat geheel in eigen beheer wordt opgelost. Simpel gezegd: de Shogun heeft geen tijd voor zulke trivialiteiten.

Wat de tactiek zelf betreft, stonden Samurai meer bekend om hun gebruik van de boog dan om het zwaard. Samurai waren vaak bereden eenheden. Pas veel later in de geschiedenis werd zwaardoorlog de standaardpraktijk voor Samurai, en zelfs toen bleven hun specialiteit de boog en bereden wapens.

Vandaar dat de eindstrijd volgens de historisch nauwkeurige verslagen een cavalerie-aanval was.

Eer en glorie voor de Samurai kwamen voort uit tweegevechten en boogschietprestaties. Iets waar je vanaf het begin veel aandacht aan zult besteden, is dat geen enkele Samurai in het spel zich bezighoudt. Verder was het gebruik van dolken standaard voor Samurai, en hun zwaarden waren geen Katana, het waren tachi of gebogen zwaarden die werden gebruikt in gevechten te paard. – waardoor uw gebruik van wapens en gereedschappen niet zo ongebruikelijk is. Iets om in gedachten te houden is dat er, afgezien van je boog, je paard en je pantser, geen andere standaard Samurai-uitrusting was. Je maakte gebruik van wat je beheerste.

Wat betreft het vergiftigen van een hele groep Mongolen, laten we duidelijk maken hoeveel de Shogun of een heer erom zou geven met deze passage uit Samurai Warfare:

Naast het vertellen van nobele individuele daden van boogschietduels, uitdagingen en tweegevechten, bevatten de gunkimono ook veel verslagen die laten zien hoe onheroïsch een groot deel van de samurai-oorlogsvoering zou kunnen zijn. Veel veldslagen werden uitgevoerd door middel van verrassingsaanvallen. Hierbij kan het gaan om nachtelijke aanvallen op gebouwen, deze in brand steken en het zonder onderscheid afslachten van iedereen die wegreed: zowel mannen, vrouwen als kinderen. In de meeste beschreven veldslagen is een verrassingselement ingebouwd, alleen maar om één partij een voordeel te geven. In dergelijke gevallen werd het doel beschouwd als het heiligen van de middelen. Minamoto Tametomo wordt als volgt geciteerd:

“Volgens mijn ervaring is er niets zo voordelig in het neerslaan van vijanden als een nachtelijke aanval … Als we drie kanten in brand steken en de vierde veiligstellen, zullen degenen die de vlammen ontvluchten worden neergeschoten door pijlen, en voor degenen die proberen te vermijden de pijlen, er zal geen ontkomen aan de vlam zijn.

Historisch gezien zal niemand een oogje dichtknijpen bij het vergiftigen van het vijandelijke leger. Het is geen daad die volgens het Japanse eerbegrip als oneervol zou worden beschouwd. Het is alleen oneervol volgens de Europese erenorm als het als een laffe daad zou worden beschouwd. Dat deden toch veel mensen.

Het is teleurstellend als je te maken hebt met een spel dat historisch accuraat zou moeten zijn, waarbij je niet eens de centrale concepten waarop het verhaal berust, correct krijgt. Ghost of Tsushima is in geen geval historisch accuraat, dus die claim moet terzijde worden gelegd waar hij thuishoort.

Omdat dit artikel slechts een halve indruk is, is hier een eindscore: Oké, een spel dat enorm overschat wordt.

Ander nieuws