Van dit anime-seizoen heeft niets zo mijn aandacht getrokken Schaduwen Huis, en je hoeft er maar één keer naar te kijken om te zien waarom het zo interessant is. Het is vanaf het begin duidelijk dat de setting nogal ongewoon is, met de leden van de Shadows-familie volledig in het zwart afgebeeld, hun kleding niet meegerekend. De hoofdpersoon, Emilico, is een levende pop die leeft om haar corresponderende lid van de Shadows-familie, Kate, te dienen.

               Het wordt duidelijk dat het Shadows House veel groter is dan we oorspronkelijk gedacht hadden. Wat begint met een verhaal waarin Emilico en Kate elkaar in een enkele kamer leren kennen, breidt zich al snel uit tot een hele vleugel, wat de relatie aantoont tussen andere levende poppen en hun Shadows-familieleden en hoe deze van paar tot paar verschillen.

               Misschien wel het meest merkwaardige aan deze anime is hoe het freudiaanse archetypen doorbreekt. De levende poppen moeten fungeren als een gezicht voor de leden van de Shadows-familie, hun acties volledig repliceren en hun emoties laten zien zodat anderen ze kunnen zien. In een algemene, levensechte omgeving hebben we schaduwen die ons gehoorzamen, maar in deze show presenteert het een wereld waarin de schaduwen gehoorzaamd moeten worden.

               Hoewel er slechts vijf afleveringen zijn uitgebracht, heeft de CloverWorks-studio een setting van spanning en mysterie gecreëerd, en het is de relatie van Emilico en Kate die de crux vormt voor het eigen onderzoek van de kijker in het onkenbare en met vallen gevulde Shadows House. Ook de eindsequentie, gezongen door ReoNa, is simpelweg verbazingwekkend.