In 2017 was de eerste fondsenwervingscampagne van The Good Life een groot succes. Desondanks eindigde de game met een ongelijke kwaliteit na veel vertragingen, financieringsproblemen en ontwerpwijzigingen. Desondanks zijn er momenten in The Good Life waarin de humor doorschijnt, en de slice-of-life-elementen blijken behoorlijk meeslepend te zijn. Deze zijn echter onvoldoende om de muffe esthetiek te compenseren.
De missie van The Good Life's journalist Naomi Hayward is glashelder: ontdek de waarheden die verborgen zijn onder de oppervlakte van de ooit gelukkigste stad van Engeland om een enorme schuld aan Morning Bell News af te betalen.
Het feit dat een deel van Naomi's schuld na elke missie wordt gewist, dwong me om verder te graven in de bizarre geheimen van de stad. Tijdens een jacht crashte ik een eeuwenoud feest en snuffelde ik rond in een militaire installatie op zoek naar gevoelige papieren. Terwijl ik mijn hoofd schudde van verbazing over de absurditeit van de situatie, kon ik niet anders dan grijnzen om de absurditeit van de verhaallijn.
Het schrijven daarentegen kan gevaarlijk in de buurt komen van kinderachtig. Naomi, een stadsmens, verwijst bijvoorbeeld vaak naar Rainy Woods als een 'verdomde hel'. Overmatig gebruik van deze zin wekt de indruk van een door angst geteisterde adolescent die probeert volwassener te klinken door vaak te vloeken. Er wordt hier ook veel met de hand gezwaaid. Zelfs een klein beetje onderzoek naar de opzet van het spel leidt tot een val. Een journalist uit New York is geld schuldig aan een Engelse nieuwsorganisatie. Hoe is ze in deze situatie terecht gekomen? Dit soort vragen blijven onbeantwoord. Daarom moest ik ondanks mijn teleurstelling de verwarrende achtergrond accepteren.
Zelfs delen van het verhaal die op het eerste gezicht belangrijk lijken, krijgen deze verwarrende behandeling. Wanneer ik voor het eerst in Rainy Woods aankom, ontdek ik dat de lokale bevolking vreemde vormveranderende krachten heeft die verband lijken te houden met de maancyclus. In tegenstelling tot de door de hemel aangetaste burgers, functioneren ze niet op dezelfde manier als ik mijn transformatievermogen verwerf. Het is niet de bedoeling dat ik me al te veel zorgen maak over mijn vreemde huidveranderende gedrag, want het is nog maar een vreemd verhaalelement. Voor die onderzoeken naar schuldsanering is mijn vaardigheden waardevol bij het zoeken naar bepaalde geuren of het beklimmen van hoge constructies.
Top 10 Roguelikes om nu te spelen
De gameplay is ook verwarrend vanwege de lukrake manier waarop genres en mechanica door elkaar worden gehaald. The Good Life is gebaseerd op een waargebeurd verhaal over een moord. Je kunt maaltijden bereiden, kleding maken, medicijnen maken en je huis upgraden met de verzamelde materialen van het spel. Er zijn verschillende spellen in te vinden, zoals actie met knopen, overleven en op fotografie gebaseerde taken om geld te verdienen. Sommige van deze componenten waren interessant voor mij, maar ze pasten niet goed bij elkaar. Mijn nieuwsgierigheid werd gewekt toen Naomi me vertelde dat ze recepten had verzameld van restaurants waar ze vaak hetzelfde gerecht had besteld.
Geld is echter altijd een probleem, dus ik besloot ermee te stoppen om het geld voor belangrijkere dingen te gebruiken, zoals het repareren van mijn camera als deze kapot gaat. Dit probleem staat het verhaal van tijd tot tijd in de weg. Toen ik het einde van het laatste gevecht van een zoektocht naderde, ontdekte ik dat ik te weinig slaap had en geen middelen had om mezelf wakker te houden. Ik had geen andere keuze dan snel te snijden, een essentiële taak om terug naar bed te gaan om vermoeidheid te voorkomen. Ik betaalde een naburige tempel om me terug te brengen om te voorkomen dat ik instortte door uitputting en kleine ziekenhuiskosten zou oplopen.
Verhalen van ontstaan | OneAngryGamer Eerlijke recensie
Thuiskomen om te ontspannen en zelfs te sparen is een ouderwetse ervaring, en het is niet de enige. De graphics zijn saai, met stenen muren die van een afstand perfect glad lijken en platte figuren met weinig expressie. Meerdere keren verrasten de abrupte verschuivingen van de muziek me. De muziek kan soms schokken als je een winkel uitloopt en het centrale plein van de stad op gaat. Het verhaal was ook gebaseerd op ouderwetse stereotypen; karakters verwijzen bijvoorbeeld vaak naar Naomi als een snarky blondine, zelfs als een dergelijke beschrijving niet gerechtvaardigd lijkt.
Er zijn irritante barrières in het landschap, waardoor het bijna moeilijk is om andere routes over het platteland te vinden. Snel reizen is duur en alleen beschikbaar vanaf een paar geselecteerde locaties. Ondanks de gebreken was The Good Life een genot om naar te kijken. Wanneer het verhaal doelbewust belachelijk is of wanneer ik de kans had om de wereld in te ademen, is het ongetwijfeld plezierig, ook al heeft het enkele gebreken. Als dingen niet goed in elkaar passen, of het ontwerp is gebrekkig, dan heeft de Good Life toch hart.
Laat een reactie achter