[Disclosure: Er is een recensie-exemplaar verstrekt voor de inhoud van dit artikel]

Shadow Tactics: Blades of de Shogun is een tactisch, stealth-actiespel dat het thema en de sfeer combineert Tenchu met de gameplay van het vaak vergeten Commando's serie. Ja, ondanks de titel die je meteen vergeet, schaduw Tactics is eigenlijk veel interessanter dan je in eerste instantie zou denken. Hoewel de isometrische weergave en de realtime, tactische gameplay aanvoelen als terugkeer naar een vervlogen tijdperk, passen ze prachtig bij de setting van de game, die is gebouwd op de klassieke visie van het feodale Japan, zij het geïnterpreteerd via een semi-cel-shaded art-stijl.

De moeilijkheidsgraad en het potentieel voor frustratie voelen ook ouderwets aan, en spelers die verwachten dat ze zich haasten om vijanden naar believen in stukken te snijden, zullen het behoorlijk moeilijk krijgen. schaduw Tactics vereist afgemeten, voorzichtig spel, en zelfs het sterkste spelerspersonage – een samoerai genaamd Mugen – is kwetsbaar voor langdurige gevechten met meerdere vijanden. Dit komt deels door het hoe schaduw Tactics voelt om te spelen, met langzame, opzettelijke besturing en contextgevoelige aanvallen. In werkelijkheid is het niet ontworpen als een vechtspel. In plaats daarvan gebruiken spelers de individuele en zeer gevarieerde vaardigheden die Mugen en de rest van het vijfkoppige team tot hun beschikking hebben om een ​​voordeel te behalen.

Ik heb echt genoten van de verscheidenheid aan personages die in de game beschikbaar zijn, zowel qua gameplay als qua thematische perspectieven. Er is de eerder genoemde Mugen, een meesterzwaardvechter die ongeëvenaard is in twee gevechten en gevaarlijk is tegen kleine tot middelgrote groepen kleinere, ongepantserde vijanden. Hij heeft ook een fles Sake, die hij kan gebruiken om vijanden uit positie te lokken (en meestal tot hun ondergang). Hij is een stoutmoedig, eervol en sympathiek karakter, en het idee dat hij vaak toegang heeft tot een drankje is absoluut niet waar. verrassing. Daarentegen is er Yuki, een jong meisje dat net zo brutaal is, maar gevuld met nerveuze energie en vaak wroeging omdat ze haar vijanden moet doden. Haar vaardigheden zijn minder gericht op directe gevechten, en meer op het lokken van vijanden met haar vogelgezang en het doden van hen in een val die ze kan plaatsen.

De speler heeft toegang tot nog eens drie personages, waaronder Hayato de Ninja, Aiko; de minnares van de vermommingen, en Takuma, een oudere man die is uitgerust met een sluipschuttersgeweer en een klein dierenvriendje dat vijanden kan afleiden. De vijanden zelf bestaan ​​doorgaans uit boerensoldaten van standaardkwaliteit, bewapend met musketten die gemakkelijk te doden zijn, maar gevaarlijk als ze je als eerste zien. Deze jongens verschijnen ook af en toe met slagwapens, en als een variant met hoed die immuun is voor afleidingstechnieken. Er is ook een reeks samoerai die een enorme bedreiging vormen voor iedereen, behalve Mugen, en zelfs door Aiko's vermomming heen kunnen kijken als ze dichtbij hen komt.

Deze groep broers (en zussen) wordt gevormd tijdens de eerste paar missies, maar schaduw Tactics doet fantastisch werk door ze organisch te introduceren en als onderdeel van het interessante, rustige verhaal dat is opgebouwd rond de opkomst van een nieuwe Shogun, kort nadat hij met succes Japan heeft verenigd. Helaas is er, ondanks deze hervonden vrede, altijd wel iemand die problemen wil veroorzaken, en natuurlijk wordt Mugen gestuurd om dit op te lossen. Het duurt niet lang voordat het grotere geheel wordt onthuld, en in de stijl van een goede Kurosawa-film is niets zoals je zou verwachten.

Gedurende de dertien verhaalmissies, schaduw Tactics spreidt zijn plot uit over een zwaar bevochten vijfentwintig uur of zo, met misschien een paar uur variantie, afhankelijk van de moeilijkheidsgraad en het vaardigheidsniveau. Ik speelde op normal, maar ik heb ook een paar missies geprobeerd op beginner en hardcore, en ja, hardcore is precies wat het zegt dat het is, terwijl beginner een beetje helpt, zij het ten koste van elke mogelijkheid om badges te verdienen via de in-game beloning systeem. Dit soort spellen zijn tegenwoordig zo zeldzaam dat ik eigenlijk vergat hoe moeilijk het is Commandos en Desperados waren, ook al hield ik van ze. Ik vond bijna altijd een ‘eerlijke’ manier om verder te gaan schaduw Tactics, maar een van de beste dingen aan games als deze is dat je personages vaak op zo'n manier gebruikt dat je denkt dat je de game te slim af bent, terwijl je in werkelijkheid gewoon een van de vier of vijf manieren hebt bereikt om voorbij een bepaalde uitdaging te komen.

Het andere uitdagende element in dit spel zijn de bedieningselementen (en vooral de camera), die alleen kunnen worden gepand en gezoomd terwijl je de rechter trekker ingedrukt houdt. Elke andere functie – aanvallen, vijanden dragen, springen enzovoort, wordt in dat opzicht redelijk goed afgehandeld schaduw Tactics was oorspronkelijk een pc-game. Sommige combinaties van het vasthouden van de linkertrekker, richten met de stick en vervolgens op X drukken om een ​​object te gooien, kunnen een beetje lastig zijn, maar nooit spelbrekend. Ik vond het spel in het begin een beetje traag als ik eerlijk ben, maar als je eenmaal beseft dat de gameplay veel meer afhankelijk is van een zorgvuldige planning dan van reactietijd, kun je de manier waarop de besturing is ingesteld op elkaar afstemmen. . Een functie die ik hier leuk vond, was de schaduwmodus, waarmee de speler één personage kan laten bewegen en één actie kan uitvoeren met een klik op de knop, die je kunt activeren terwijl je een ander personage gebruikt. Dit is inderdaad een heel eenvoudige toevoeging, maar een krachtige toevoeging die essentieel is naarmate je verder komt.

Al met al vond ik schaduw Tactics een zeer bevredigend spel te zijn. Het heeft een geweldig verhaal, uitstekende karakters en, indien je dat wenst, Japanse stemacteurs die het niveau van onderdompeling met Engelse ondertitels echt verhogen. De graphics zijn mooi gedetailleerd en solide, hoewel een beter zoomniveau, een cameravergrendelingsknop en een betere bedieningsmethode op prijs waren gesteld. De besturing is behoorlijk genoeg, en het aangeboden inhoudsniveau is veel hoger dan dat van de meeste vergelijkbare geprijsde games, met veel niveauvariatie. Waar schaduw Tactics echt schittert zit in de gameplay, met een zeer plezierige mix van stealth, actie, tactiek en planning, allemaal met groot effect.

Ik zou waarschijnlijk vaak kiezen voor een 'Probeer het'-aanbeveling voor dit soort games vanwege het gebrek aan universele aantrekkingskracht, maar soms moet je van het hek afstappen, en ik denk eigenlijk dat je dat zou moeten doen: