Toen ik hoorde dat ik Baldo: The Guardian Owls zou recenseren, schreef ik meteen een eenvoudige maar grappige lede waarvan ik hoopte dat die zou dienen als een verleidelijk begin van wat ik hoopte dat het een leuke recensie zou zijn. Maar om het een fatsoenlijke lede te laten zijn, moet ik het spel leuk vinden. Net als Little Dragons is er veel vermoeiend druk werk om door te gaan voordat je kunt beginnen met het verkennen van wat waarschijnlijk een enorme en uitgestrekte omgeving zal zijn.

De verveling nam toe en alle kleine problemen die ik aan het begin van mijn reis over het hoofd had gezien, begonnen mijn algemene indruk van het spel vorm te geven. De officiële beschrijving van de game beschrijft het als een actie-avonturenfantasie met in de hoofdrol een jong, goedhartig kind op een reis om het Owl Village te vinden. In plaats daarvan is het meer een test van het uithoudingsvermogen en de wens van spelers om een ​​enorm spel te blijven spelen met dubieuze ontwerpbeslissingen en niets om ervoor te laten zien. Normaal gesproken zou dit geen probleem zijn, maar in dit geval, oh mijn god, draag je een hele reeks uitrusting met je mee.

Hier te downloaden

Omdat Baldo vooral een puzzelspel is, is het dragen van goederen een van de belangrijkste dingen die je tijdens je reis zult bereiken. Er is geen enkele plek in het spel waar je heen gaat waar je geen puzzelaspect tegenkomt. Omdat het spel je geen enkele begeleiding biedt, stierf ik al vroeg in het leren van dit alles.

Zonder zelfstudie verdwaal je in een zee van tekst terwijl je praat met NPC's, die je vaak vage aanwijzingen naar een specifieke plaats geven voordat ze je vertellen waar je heen moet. Dit is heel erg een zelfontdekkingservaring, en hoewel ik het leuk vind als games afzien van hand vasthouden in het voordeel van mij een taak te presenteren, zouden de makers hun best moeten doen om je tegemoet te komen. Ze laten je misschien leren met vallen en opstaan, maar ze moeten ook het leerproces van wat je wel en niet kunt bereiken in de omgeving die ze hebben gebouwd, leuk maken.

Een game zou je moeten motiveren om nieuwe dingen te ontdekken en uit te proberen, maar Baldo slaagt daar niet in. Wanneer een game me in staat stelt mijn innerlijke cartograaf te omarmen en deze werelden en de mysteries die ze bevatten in kaart te brengen, is het een digitaal paradijs voor mij.. Hoewel ik geen route nodig heb om perfect recht te zijn, houd alsjeblieft rekening met de behoeften van je publiek. Proberen uit te vinden hoe ik bij het volgende punt in het verhaal kon komen, nam veel te veel van mijn tijd met Baldo in beslag, en dat wisten we allebei.

Laatste stop: OneAngryGamer eerlijke recensie

Er zijn een paar kaarttools beschikbaar in Baldo: The Guardian Owls voor jou als speler die je zouden moeten helpen bij het verkennen van deze enorme wereld. Naarmate je verder komt in het spel, vul je geleidelijk een minikaart in de linkerbenedenhoek van je scherm en de volledige kaart in het pauzemenu in. Aan de andere kant zijn beide volkomen waardeloos in termen van het begeleiden van de speler, waarbij zelfs de verschillende hoogten van je omgeving of een nuttige route die je kunt volgen niet worden weergegeven.

Door de hele omgeving leiden wegwijzers je in verschillende richtingen, en het is duidelijk dat de game wil dat spelers uitsluitend van hen afhankelijk zijn om rond te navigeren. Om eerlijk te zijn, dit is een goed idee, maar door inconsistenties in het ontwerp en de implementatie van de kerker kunnen spelers doelloos ronddwalen. Ik had een vreselijke tijd met Baldo vanwege de enorme frustratie die het was om gewoon de kaart te omzeilen. Ondanks dit, zelfs als ik de wereldorganisatie negeer, is er niet veel om enthousiast over te zijn.

Baldo is niet zo snel als hij nodig heeft in een gevecht omdat het zo eenvoudig is. In vijanden zijn ze onvoorspelbaar en kunnen ze off-screen agressief zijn of gewoon wegdwalen omdat ze werden afgeleid door een glimmend voorwerp op de grond. Het grootste deel van de bovenwereld heeft weinig of geen vijandelijke ontmoetingen, dus gevechten in deze game maken geen groot deel uit van wat je gaat doen. Hoofd- en nevenmissies zijn er in overvloed in dit spel, net als kamers die je gevangen houden totdat je alle vijanden hebt verslagen.

The Artful Escape: OneAngryGamer Eerlijke recensie

Hoe moeilijk de taak ook is, je wordt altijd beloond met een schamele hoeveelheid munten. Als je je afvraagt ​​waarom het zo lang duurde voordat deze recensie op Destructoid verscheen, is dit de reden: Baldo was het deel van de game waar ik het meest tegen op zag. Mijn Xbox-controller was de afgelopen drie weken een bron van angst, omdat ik vreesde dat de komende twee tot drie uur ondraaglijk zouden zijn.