[Disclosure: Er is een recensie-exemplaar voor de Nintendo Switch verstrekt voor de inhoud van dit artikel]

Als levenslange gamer weet ik niet helemaal hoe ik de Wonderkind serie. Ik weet dat ik vroeger een Master System had, en ik herinner me vaag dat ik een superhard spel heb geleend dat past bij de beschrijving en stijl van de spellen in deze iconische serie, maar ik kan niet met zekerheid zeggen of het dat was, en welke. Die vage herinnering omvat onder meer mijn vijf jaar oude brein dat worstelde om de echt zware gameplay aan te kunnen en wat ik (destijds) dacht dat een heel complex RPG-systeem was met geüpgraded pantser, wapens, schilden en speciale wapens.

De remake die ik vandaag recenseer, is hierop gebaseerd Wonder Boy III: De Drakenval, dat voor het eerst werd gelanceerd in 1989. In de versies van 2017 wordt de “III” geschrapt, maar de rest van de titel behouden, en waar mogelijk blijft het trouw aan de klassieke gameplay in zijn puurste vorm. In tegenstelling tot het gevoel van duizelingwekkende complexiteit dat ik als jongere ervoer, is de remake van 2017 Wonderkind voelt ongelooflijk eenvoudig aan, en de lite-RPG-elementen van iteratieve pantser- en wapenupgrades doen bijna denken aan een 30 jaar oud equivalent van Donkere zielen.

Hoewel de klassieke gameplay behouden blijft, heeft de crew van Lizardcube ongelooflijk uitgebreid werk verricht door de game op vrijwel alle andere manieren te updaten. Ik ben zelfs bereid zo ver te gaan door te zeggen dat deze remake van Wonderkind is waarschijnlijk de meest uitgebreide remaster van alle games die ik tot nu toe heb gezien. De game bevat een groot aantal verbeteringen waarmee spelers kunnen schakelen tussen klassieke en moderne graphics, en zelfs (ongebruikelijk) klassieke en moderne geluidseffecten en muziek. Om twijfel te voorkomen: dit betekent dat je met klassieke graphics en moderne muziek kunt spelen, of met moderne muziek en klassieke geluiden, of met modern of klassiek alles – fantastisch.

De nieuwe look voor Wonderkind is veel meer dan een eenvoudige, lage resolutie toepassing van spit en polish. De game is volledig vernieuwd, met een opvallende en prachtige kunststijl met lagen en lagen kleur en detail. Het staat op zichzelf tussen vergelijkbare titels, maar waarschijnlijk is het gemakkelijk om een ​​vergelijking te maken Rayman Origins or Legends. Ik zeg gemakkelijk omdat beide Rayman en Wonderkind zijn ontwikkeld in Frankrijk, maar er is ook een echte gelijkenis in de kwaliteit van de prachtig geanimeerde, handgetekende beelden. Eén ding dat ik ook wil zeggen (aangezien ik het in de toekomst meerdere keren ga noemen) is dat Lizardcube ook een Wonder Girl-skin heeft toegevoegd, die puur cosmetisch is, maar toch een mooie knipoog naar gelijkheid.

Ik heb eerder gezegd dat het mogelijk is om te schakelen tussen nieuwe en oude grafische stijlen, en een interessant gebruik hiervan dat ik ontdekte was wanneer ik tegenover de drakenbazen stond die overal in het spel te vinden zijn. Deze vijanden kunnen alleen gewond raken door ze op een specifieke plek te raken, en ergens tussen Wonder Boy/Girl, de baas, de weelderige achtergrond en de reeks vliegende projectielen kan het vrij gemakkelijk zijn om jezelf te verliezen in de actie. Als gevolg hiervan merkte ik dat ik vaak de schonere, klassieke weergave gebruikte om deze vijanden en zelfs enkele van de drukkere delen van het spel het hoofd te bieden. Overschakelen gebeurt onmiddellijk en gebeurt met een klik op de schouderknop, dus het heeft geen invloed op de gameplay-flow.

Het spel behoudt de structuur van het origineel, waarbij Wonder Boy/Girl wordt vervloekt door een draak, zoals de titel suggereert. Hij of zij moet vervolgens door een aantal werelden reizen die elk vertrekken vanuit een dorp dat als hub in de game fungeert. De aanvankelijke vloek werpt onze held af als een hagedis met het vermogen om vuur te spuwen over een middellange afstand, en naarmate elke baas wordt verslagen, wordt een nieuwe vloek toegepast die Wonder Boy/Girl verandert in een muis, een leeuw, een piranha of een havik , die elk een of meer unieke sterke en zwakke punten hebben. Hoewel ik spoilers vermijd, kan ik zeggen dat er een methode is waarmee Wonder Boy/Girl naar believen van vorm kan veranderen, maar het is niet noodzakelijk iets dat iedereen zal vinden. De remake introduceert een extra, eenvoudigere manier om dit te doen, maar ik ben er nog steeds niet 100% zeker van dat deze voor iedereen toegankelijk zal zijn.

Over het algemeen wordt dit thema van harde, waardevolle geheimen en een meedogenloze aanpak de hele tijd gehandhaafd. Ik vertelde al eerder dat er een licht gevoel van Dark Souls door de game heen loopt, en dat uit zich in het feit dat je in werelden vaak winkels tegenkomt die verbeterde wapens en bepantsering verkopen. Je koopt ze, maar je gaat vaak toch dood als gevolg van de inspanning om dat punt te bereiken, maar je profiteert ervan als je de items behoudt als je weer in het dorp terugkeert. Wonder Boy/Girl houdt ook al het verdiende geld en omdat vijanden respawnen, is landbouw een optie.

Dit zijn allemaal goede dingen, omdat Wonder Boy: De Drakenval is wat ik soms graag als klootzak omschrijf. Niet alleen zijn veel van de leukere dingen verborgen achter onzichtbare muren, lavafonteinen en God weet wat nog meer, de vijanden zijn frequent, vaak taai en soms moeilijk te voorspellen in termen van hun bewegingen en patronen. Een ander voordeel is het arsenaal waarover Wonder Boy/Girl beschikt, dat niet alleen een gevarieerde aanval biedt op basis van de huidige diervorm, maar ook een reeks speciale wapens die als verzamelobjecten kunnen worden gedropt. Van tornado's die tussen vijanden stuiteren, tot pijlen die rechtstreeks naar boven schieten: er zijn wapens die vrijwel elke dreiging kunnen beantwoorden, en effectief beheer van deze speciale wapens (die niet overgaan na de dood) is een heel belangrijk onderdeel van succes.

Wonder Boy: De Drakenval is beschikbaar op Xbox One, PS4, pc en Nintendo Switch, maar ik heb het qua ontwerp op de Switch beoordeeld en ik wil het de aandacht geven die het verdient. Alle consoleversies van The Dragons Trap lijken op alle consoles even soepel te draaien, en het ziet er fantastisch uit in high definition, of zelfs opgeschaald naar 4K, maar ik vond het vooral geweldig om het op de Switch in draagbare modus te spelen. Dit is het perfecte spel om de mogelijkheden van de Switch te demonstreren, omdat het fantastisch goed werkt in zowel de dock- als de draagbare modus, en hoewel het voldoende diep en uitdagend is om thuis te spelen, biedt het ook het gevoel van oppak- en speeltoegankelijkheid dat zo is gebruikelijk bij eenvoudigere, oudere spellen.

Over het algemeen aarzel ik absoluut niet om het aan te bevelen Wonder Boy: De Drakenval voor wie dan ook. Dit is de meest complete directe remake die ik ooit heb gespeeld, en hij is zowel trouw aan het originele bronmateriaal als rekening houdend met de behoeften en eisen van moderne gamers. Het is moeilijk (vooral later), maar er zijn mechanismen aanwezig om gestage vooruitgang mogelijk te maken (waaronder vier moeilijkheidsgraden) en het kost zelfs voor een competente gamer zo'n zeven of acht uur, dus er is genoeg inhoud. De graphics zijn fantastisch en onderscheiden zich door hun stijl, kleurenpalet en algehele schoonheid. Wonder Boy is fantastisch op elk systeem, maar op de Switch profiteert een toch al fantastische game verder van de toegankelijkheid van Nintendo's krachtige, draagbare systeem.