[Disclosure: Er is een recensiesleutel verstrekt voor de inhoud van dit artikel.]

Gezien het feit dat het slechts een lengte van ongeveer vijf uur weegt, kleine nachtmerries laat zeker een blijvende indruk achter. Dit platformspel in claymation-stijl is een tweeënhalfdimensionale ravotten door een zwevende wereld genaamd The Maw, wat een soort vreemde, onheilspellende mix is ​​tussen een gevangenisschip voor kleine mensen en een partyboot voor groteske, misvormde reuzen. Spelers kruipen in de huid van Six, een jong meisje dat ontwaakt uit – schijnbaar een andere – nachtmerrie, met niets anders dan een opvallende gele regenjas en haar vertrouwde aansteker.

Like Limbo en Binnenkant voor het, Little Nightmares ' De beslissing om een ​​kind in de hoofdrol te casten is een geïnspireerde beslissing. Ik hou er niet van om kinderen op welk medium dan ook in gevaar te zien, en het is precies dat beschermende instinct waar de ontwikkelaars in Little Nightmares op inspelen. Er kan niet worden geconcludeerd dat de afschuwelijke reuzen die The Maw bewonen Six willen eten of iets heel onaangenaams, maar ze willen haar zeker vangen en vermoedelijk terugbrengen naar de gevangenis waar ze vandaan kwam. Hoe dan ook, betrapt worden betekent dat het spel voorbij is, dus je zult willen rennen, verstoppen, springen en klauteren om aan hun greep te ontsnappen.

The Maw is een vreemde setting en er wordt weinig over gezegd in het spel, voor zover ik alleen de naam ken, en de naam van Six omdat ik op de hoogte ben geweest kleine nachtmerries website. Er is hier een opmerking voor ontwikkelaars, namelijk dat als je een unieke en meeslepende gamewereld creëert die nog nooit eerder is gezien, ons er dan meer over moet vertellen! De Maw zwaait gestaag heen en weer als een constante herinnering dat hij zweeft, en deze beweging lijkt ongelooflijk passend bij de groezelige kunststijl en enorme schaal. Ik had het gevoel dat Six een muis was, die door de keukens, hutten en eetkamers van een grimmig schip uit de jaren twintig rondscharrelde.

De niveaus zijn fantasierijke versies van gebieden die voor de meesten van ons bekend zullen zijn. Het spel begint in een reeks van schijnbaar machinekamers en vrachtruimen die op zijn minst gedeeltelijk met Six lijken te zijn geschaald, maar deze vroege stadia maken al snel plaats voor kamers die duidelijk bedoeld zijn voor grotere inzittenden. Navigatie zal natuurlijk en intuïtief zijn voor iedereen die het ooit heeft gezien De Leners or Land of the Giants, waarbij Six archiefkasten als treden gebruikt door de lades achtereenvolgens uit te trekken of aan trekkettingen te zwaaien. Als gevolg hiervan zijn puzzels meestal net uitdagend genoeg om even te pauzeren, maar ze blijven nooit welkom en kunnen altijd worden opgelost via een logische conclusie.

Afgezien van de traditionele platformactie in deze grote wereld, zijn er een aantal stealth- en achtervolgingssequenties waar Six doorheen moet navigeren, die beide goed werk leveren door een welkome afwisseling te introduceren, gezien hoe kort de game sowieso is. Stealth-sequenties waarin vijanden aanwezig waren, leken me gespannen en opwindend, vooral toen ik werd opgemerkt en de gigantische, zwervende vingers zochten naar een hijgende Zes verborgen achter het landschap. De achtervolgingssequenties zijn echter van de haak en bevatten de perfecte mix van traditionele platformactie, samen met een aantal onverwachte hindernissen die erin worden gegooid om de zaken door elkaar te halen.

kleine nachtmerries is een geweldige game, en naar mijn mening is het meer dan een match voor de andere survival-horror-come-platformgames die de afgelopen jaren aan populariteit hebben gewonnen. De kunststijl is uniek en de muziek en geluidseffecten zijn de perfecte aanvulling om een ​​toch al nieuwsgierige en onheilspellende ervaring te verbeteren. Het kan kort zijn, maar kleine nachtmerries zal genoeg doen om nog een tijdje bij je te blijven, en als gevolg daarvan is mijn oordeel: