[Disclosure: Een overzicht code was voorzien voor de inhoud van dit artikel]

Toen het een paar jaar geleden voor het eerst op consoles werd uitgebracht, The Elder Scrolls Online werd geprezen om zijn aangrijpende score, zijn relatief interessante speurtochten en het feit dat het zich afspeelde in een van de meest geliefde fantasiewerelden die gaming ooit heeft gezien. Nu, met de release van de Morrowind uitbreiding, ESO keert terug naar misschien wel de meest iconische locatie in de geschiedenis van de serie, maar is het gewoon meer van hetzelfde?

Nou ja, ten goede of ten kwade. Ja. Ja dat is zo. ESO: Morrowind belicht het allerbeste en slechtste van de krakende MMO van Bethesda Softworks. Voor fans van het origineel Morrowind (De oudere rollen III) die voor het eerst in vijftien jaar langskomen, kan de nostalgische waarde van het zien van geliefde locaties in high-definition glorie niet worden overschat. Die hard ESO fans zullen profiteren van enkele van de interessantere bezienswaardigheden en speurtochten die de uitbreiding biedt, maar de nieuwe Warden-klasse is min of meer de enige andere regelrechte nieuwe toevoeging.

Ik ben een terugkerende Morrowind speler, en totdat deze uitbreiding werd gelanceerd, had ik een echte afkeer van spelen ESO, ondanks dat ik fan ben van iedereen Elder Scrolls Spel sinds Daggerfall (De oudere rollen II.) Ik heb me altijd extreem beschermend gevoeld over de manier waarop ik speel Elder Scrolls spelletjes, elk hoekje en gaatje afzoekend, mezelf ver van de gebaande paden laten leiden. Ik had het gevoel dat de online-ervaring de glans van de zaken zou kunnen wegnemen vanwege niet-meewerkend, idioot of ronduit vijandig spelersgedrag.

En weet je wat? Ik had in ieder geval gedeeltelijk gelijk. Het eiland Vvardenfell fungeert als gastheer voor de inhoud van deze uitbreiding, en gelukkig is het voldoende groot voor solo-avonturiers om de tijd en ruimte te vinden om met minimale onderbreking te verkennen. Questgevers, doelstellingen en soortgelijke aandachtspunten zijn echter een andere zaak, en spelers zwermen er omheen als vliegen op... een broodje jam. Dit is een veelvoorkomend probleem bij populaire MMO's, maar ik zou willen dat het niet zo direct botste met de plot ESO: Morrowind – te horen krijgen dat ik een held ben die eens in de millennia voorkomt, is één ding, een rij gelijksoortige individuen anderhalve kilometer achter mij hebben is iets heel anders.

Player versus Environment (PvE)-content zal het grootste deel van de vroege game voor nieuw uitmaken ESO spelers, en er is iets minder dan dertig uur aan verhaalinhoud om door te werken in deze nieuwe uitbreiding. Quests blijven een hoogtepunt, vooral tegen de achtergrond van de wildere, levendigere wereld van Vvardenfell. Een cast van personages die op een hoog niveau zijn ingesproken, en een uitgebreide (maar even indrukwekkende) muziekscore ondersteunen de ervaring, wat leidt tot een product dat extreem gepolijst aanvoelt in vergelijking met andere, vaak gratis te spelen, console-MMO's.

Naast het grillige en onvoorspelbare gedrag van andere spelers, ESO: Morrowind heeft ook last van de vermoeiende gevechten waar Bethesda-games zich sinds ongeveer 1995 aan vastklampen. Zwaai met puntige stokken op oninteressante manieren, gebruik gelijksoortige spreuken, concentreer je op de slinkende energiebalk van de vijand om het gevoel te krijgen dat je treffers worden geregistreerd. Je snapt het idee. De eenvoud van de gevechten past in ieder geval bij het MMO-model, maar het is nog steeds verre van het soort genuanceerde en dodelijke gevechten van bijvoorbeeld: Donkere zielen, of zelfs het iets zorgelozere vuisten van The Witcher series.

De nieuwe Warden-klasse is in ieder geval een aantrekkelijke manier om te vechten en biedt een behoorlijke mix van ondersteuning en tank-/melee-vaardigheden, evenals wat magische schade. Als laatste roept ze een Oorlogsbeer op om samen met het gezelschap te vechten, waarbij ze grote schade aanricht en voor een enorme hitpoint-zink zorgt. In het chaotische midden van PvP-gevechten is de beer – letterlijk en figuurlijk – een beest. De andere vaardigheden van de Warden zijn aangenaam gevarieerd, met een reeks aantrekkelijke en unieke aura's die gezondheid, uithoudingsvermogen en magie verbeteren, evenals enkele spreuken voor directe schade. De meeste hiervan zijn losjes verbonden met het oproepen van wezens met verschillende elementaire uitlijningen, van wie velen een enkele aanval uitvoeren voordat ze verdwijnen of wegvliegen.

Wat PvP betreft, een over het hoofd geziene toevoeging ESO: Morrowind brengt is die van de Battlegrounds-functie. Dit is een meer pure, minder MMO-interpretatie van online gevechten, waarbij twee tot vier teams tegenover elkaar staan ​​in verschillende deathmatch- en domination-modi. Als relatieve beginneling werd ik vaak overtroffen door de tegenstand, maar de modus zelf is solide en ik vond het leuk om in en uit te stappen met een personage dat ik vervolgens op meer traditionele missies kon nemen. Zelfs toen ik overtroffen werd, ontdekte ik dat slim en fantasierijk spel nog steeds een bijdrage kon leveren, vooral als het ging om het omzeilen van de belangrijkste knelpunten in de strijd.

Binnen slechts een paar uur van mijn tijd met ESO, ontdekte ik dat veel van de problemen die de ervaring ontsierden, al lang geleden zijn opgelost in patches en functie-updates en lang niet zo erg waren als ik had verwacht. Praten over vertraging en technische problemen, over flauwe personages en saaie locaties bleken voor mij allemaal niet waar te zijn, hoewel ik niet kan spreken over de ervaring toen het voor het eerst werd gelanceerd. De Morrowind uitbreiding voegt weinig transformatieve inhoud toe, maar wat het wel oplevert, is meer waar voor je geld, en als resultaat is er nog nooit een beter moment geweest voor nieuwkomers om zich in de strijd te mengen.

Ik ga spelen ESO denk ik al een tijdje, en mijn aanvankelijke snobisme over het delen van de ervaring met andere spelers is uitgegroeid tot een gevoel van gedeelde verwondering en angst. Er zijn donkere plaatsen in de wereld van de Elder Scrolls die er baat bij hebben om nog een paar ogen te hebben. Dit is een MMO (waarschijnlijk niet anders dan andere) waarin vriendschappen kunnen worden gesmeed ondanks tegenslag of waar allianties een paar stille minuten kunnen duren, gedeeld in gevaar of in enkele uren van beminnelijk geklets over verschillende missies.

Waar ik van hou ESO is dat ik op welke manier dan ook met de uitgestrekte, wilde wereld kan omgaan; in mijn eentje, met mijn ogen geknipperd voor het gebabbel van andere spelers, of samen met hen. Hoe dan ook vond ik het een plezierige ervaring, dus met dat in gedachten zouden fans van de serie, van MMO's of RPG's in het algemeen zeker: