[Disclosure: Er is een beoordelingssleutel verstrekt voor de inhoud van dit artikel]

Gedurende de vijf of zes uur die nodig zijn om te voltooien, speelt Deep End Games Perceptie verbetert gestaag van wat begint als een vreemde en onaantrekkelijke loopsimulator, tot een stimulerende bovennatuurlijke thriller. Er zijn zeker misstappen onderweg, maar het sterke verhaal en de thematische variatie maken dit goed.

Spelers kruipen in de huid van Cassie, een blinde vrouw wiens vreemde visioenen haar ertoe brengen een vreemd en schijnbaar onbewoond landhuis te bezoeken. Zoals bij elk goed spookverhaal is het huis niet geheel onbewoond, en Cassie komt al snel terecht in gezelschap dat zowel vijandig als goedaardig is.

Perception biedt spelers geen mogelijkheid om terug te vechten en neemt een blad van de Alien: Isolation en langer duren dan draaiboeken, door voldoende schuilplaatsen te bieden. De vijand hier is echter niet de angstaanjagende, onontkoombare Xenomorph, en ik was blij om te ontdekken dat sterke auditieve en visuele signalen voldoende tijd bieden om te ontsnappen.

Een leuke twist is die van Cassie's echolocatievermogen, waarbij ze met haar stok op voorwerpen in de buurt tikt om de kamer te scannen. Visueel tekent dit een omtrek van de objecten en kenmerken die haar omringen, waardoor de speler kan navigeren. Helaas is het ook een geluid waar de vijand zich toe aangetrokken voelt, dus in ieder geval in de beginfase is er een goede balans tussen spanning en snelheid van vooruitgang.

Helaas kwam ik er vrij snel achter dat de vijanden alleen in bepaalde gebieden ultragevoelig zijn voor het geluid van Cassie, en dat er verschillende kreunen en gekraak uit het huis komen die aan een daadwerkelijke aanval voorafgaan. Dit betekent dat het eenvoudig genoeg is om de meeste ontmoetingen te vermijden door simpelweg de pad een paar seconden te laten vallen.

De visuele stijl is weliswaar onderscheidend, maar ook een beetje schokkend. Ik heb geen referentiekader, maar ik heb het gevoel dat de simulatie van blindheid letterlijk zo nauwkeurig is als mogelijk is in een videogame die speelbaar is. Tot nu toe gaat het goed, maar de witte, blauwe, oranje en rode tonen (die het huidige dreigingsniveau weergeven) die worden gebruikt om elk gebied te schilderen, worden een beetje vermoeiend voor het oog. Het is zeker een uniek perspectief, maar niet een perspectief dat ik graag zou zien in andere games.

Met een beperkte visuele aantrekkingskracht zijn het Cassie zelf en het verhaal waarbij ze betrokken is, die mij vooruit drijven Perceptie. Het is moeilijk om veel meer te zeggen zonder spoilers te vermijden, maar je zult het soort script ervaren dat helemaal thuis zou zijn in een film als The Conjuring of Insidious. Perceptie is lang niet zo eng als die films in de traditionele zin van het woord, maar Cassie's blindheid en haar onvermogen om te vechten, plus een slim gebruik van geluids- en visuele effecten, creëren een gevoel van algemeen (niet helemaal constant) onbehagen.

Er is een grote wending die ik niet had voorzien, en een of twee andere kleine wending die de speler in staat stelt zich volledig in de plot te verdiepen, en geen van deze dingen wordt precies vaak bereikt in videogames. Zoals je zou verwachten, zijn er ook letterlijk een heleboel audiobestanden en geschreven materiaal om te verzamelen. Helaas, maar niet verrassend, heeft niets ervan enige artistieke waarde omdat Cassie het niet kan zien, wat jammer is voor de speler.

Perceptie is een van de beste loopsimulators die ik heb gespeeld. Het heeft een dreigingsniveau dat ontspannen is, maar toch aanwezig, en een schat aan kleine en gematigde angsten die gepaard gaan met een slim en interessant script. Wat het aan visuele aantrekkingskracht mist, wordt gecompenseerd door een unieke stijl, en als je van loopsimulators houdt, zou je over het algemeen het volgende moeten doen: