[openbaring: Er is een recensiecode verstrekt voor de inhoud van dit artikel]
Mijn dochter, die bijna drie is, is dol op Daarginds: De Wolkenvanger. Ik wil ervan houden. Ik weet dat je nu naar de screenshots kijkt, starend, verlangend, en er dol op wilt zijn. Het ziet er prachtig uit. Het is schattig. Het probleem is dat het ook nogal saai is. Zie je, mijn dochter is nog steeds op een leeftijd waarop ik haar probeer weg te houden van spelletjes waarbij je een licht machinegeweer moet bemannen en vuur moet schieten op een met bloed doordrenkt slagveld, maar geloof het ook niet, dat is het soort dingen waar ik van hou.
Ginds beschikt absoluut niet over zoiets. Geen rat-tat-tat van enfiladend machinegeweervuur. Geen mortieren die boven je fluiten. Geen lasers of zelfs hoogst onwaarschijnlijke, technologisch verbeterde handbogen. Niet zozeer als een scherpe, puntige stok eigenlijk. We hebben dus vastgesteld dat het perfect is voor kinderen, maar nadat ik de dag- en nachtcyclus verschillende keren had zien komen en gaan, moest ik hier nog steeds mee in het reine komen en uitzoeken wat ik precies moest doen in plaats van alles wat ik zag te doden.
Toen mijn aanvankelijke verrassing eenmaal voorbij was en ik grip begon te krijgen op het idee dat er geen gevecht nodig zou zijn, begon ik erachter te komen wat Ginds het gaat allemaal over. Samenvattend gaat het erom aardig te zijn voor mensen, dingen te verzamelen, ze te maken en te verbeteren, aardig te zijn voor dieren en het dan gewoon allemaal opnieuw te doen op nieuwe en interessante plekken. Je ziet de wereld van Ginds is opgesplitst in acht afzonderlijke (en even mooie) locaties, elk met zijn eigen dieren, middelen en mensen om te bezoeken, maar helaas is de dialoog altijd pittig en basaal, en is er weinig of geen ontwikkeling rond het personage van de speler.
Spelers kunnen hun personage in eerste instantie aanpassen, en binnen een paar minuten nadat het spel begint, bevindt dat personage zich schipbreuk op het eiland Gemea. Het meest cruciale plotelement wordt kort daarna geleverd, met de introductie van The Murk, een paarse mistachtige substantie die grotendeels wordt gebruikt om te voorkomen dat spelers te snel nieuwe gebieden betreden. Om deze te verwijderen, moeten spelers op de kaarten zoeken naar Sprites, die een beetje lijken op wezens die verborgen zijn in kratten, grotten, onder rotsen enzovoort. Elke patch van The Murk heeft een bepaald aantal sprites dat nodig is om deze leeg te maken, en als je posse overeenkomt met dat aantal, kun je deze leegmaken en door het gebied gaan waar deze zich bevond.
Ik heb al gezegd dat er acht gebieden op het eiland Gemea zijn, en elk daarvan is prachtig, zij het een beetje cliché. Sneeuw, grasland, tropen, zandwoestijn en meer. Alles wat je overal in games hebt gezien, wordt hier vastgelegd. Maar bij elke optrekking van mijn wereldvermoeide wenkbrauw bij het ontdekken van een ander, hetzelfde videogamebioom, gilde mijn dochter van opwinding en vreugde bij het vooruitzicht van nieuwe dieren, of de manier waarop voetafdrukken in de sneeuw verschenen. “Kunnen we een sneeuwpop bouwen?” Ze schreeuwde: 'laten we kijken of we kunnen'. Ik glimlachte.
Naast de omgevingen wordt er ook veel gekopieerd en geplakt uit andere games, zij het in vereenvoudigde vorm. Je hakt hout, mijnsteen, metaal en edelstenen, en je maakt er verbeterde gereedschappen, voorwerpen en ornamenten van. Je kunt ook dieren lokken en verzorgen, en hoewel het eenvoudig is, is er hier meer plezier te vinden voor jongere spelers. Takjevarkens en Fabbits zijn net zo schattig en gek als ze klinken, en er is geen enkel wezen op Gemea dat geen ongeoorloofde verwondering oproept bij kinderen jonger dan vijf of zes jaar oud.
En dus terwijl ik naar een bepaalde conclusie toewerk, merk ik dat ik een voorbehoud moet maken. Beoordeling Ginds omdat een volkomen normale, competitieve ervaring gewoon niet eerlijk is. Ik zeg niet dat het geheel op kinderen is gericht, maar het is zeker een bron van grote verwondering voor spelers die niet zo wereldmoe zijn als de gemiddelde hardcore gamer uit het midden van de jaren dertig. Ik kan het niet eens echt vergelijken Harvest Moon, omdat dat aanzienlijk meer doel heeft in recente iteraties, maar het komt behoorlijk goed overeen met bijvoorbeeld: Animal Crossing, die qua structuur vergelijkbaar is.
Ik kan het niet aanbevelen Ginds voor elke gemiddelde gamer, maar ik raad het zonder aarzeling aan aan iedereen die met kinderen wil spelen en controle wil hebben over de inhoud waartoe ze toegang hebben. Je kunt in Yonder samen spelen, ontdekken en leren zonder je zorgen te hoeven maken dat er iets engs of agressiefs zou kunnen verschijnen, en dat is zeldzaam in een spel dat zo mooi en zo goed gemaakt is. Volwassen gamers die geweld verafschuwen zouden hier ook van toepassing moeten zijn, aangezien weinig indietitels (gewelddadig of niet) zo aantrekkelijk of robuust zijn als deze, maar wees bereid om zonder stoom te komen te zitten als je dezelfde taken keer op keer herhaalt. Dit is echt een recensie waarbij je de woorden moet lezen en je eigen beslissing moet nemen over de vraag of het spel bij jouw omstandigheden past, dus om die reden geef ik het een:
