Inside GamerGate: een sociale geschiedenis van de gameropstand is momenteel beschikbaar op dit moment Amazone voor $ 4.99. Het 202 pagina's tellende non-fictieboek vertelt over specifieke gebeurtenissen die plaatsvonden tijdens het hoogtepunt van de #GamerGate-saga, verteld door de lens van auteur James Desborough.

De ‘gonzo’-stijlbenadering die Desborough hanteerde bij het coveren van #GamerGate is geschreven om een ​​alternatief beeld te bieden van de gebeurtenissen die zich rond de explosieve hashtag ontvouwden. Het probeert lezers ook inzicht en details te geven over de consumentenopstand die de reguliere media en de meeste enthousiaste pers hebben geweigerd op een onpartijdige of eerlijke manier verslag uit te brengen.

Desborough bood onlangs aan enkele vragen te beantwoorden over het onlangs uitgebrachte e-boek en zijn ervaringen met #GamerGate, die hem er uiteindelijk toe brachten erover te schrijven. Hij bespreekt ook wat voor soort informatie zowel gewone lezers als hardcore gamers kunnen opdoen als ze een exemplaar van het boek in handen krijgen. Je kunt het interview hieronder bekijken.

Eén boze gamer: Dus allereerst… hoe betrokken was je bij #GamerGate en aan hoeveel daarvan heb je deelgenomen?

James Desborough: Ik was er al bij betrokken voordat het 'Gamergate' was. Omdat ik voorheen een beetje een aanjager was van Depression Quest – omdat ik er zelf aan leed – en zelfs een verdediger van Quinn was, maakte ik me zorgen over wat ik hoorde. De enige echte informatiebronnen waren de vroege IRC-kanalen en er zijn logboeken waarin ik er een bezocht om te vragen wat er in vredesnaam aan de hand was, en vervolgens vertrok. Die aanwezigheid alleen al werd trouwens als vernietigend genoeg opgevat om later een interview te krijgen over de kwestie die ik voor The Escapist deed.

Ik was vooral betrokken op Twitter en vervolgens op YouTube, en bij discussies, debatten en argumenten rond de problemen in de tabletop gaming-gemeenschap. Het werd behoorlijk smerig. Ik raakte in 2016 opgebrand, maar hield goed in de gaten wat er aan de hand was, zelfs toen het minder werd.

Ik was dus behoorlijk betrokken, woonde een bijeenkomst in Groot-Brittannië bij, vocht voortdurend voor wat ik dacht dat goed was, schreef veel e-mails – maar niet voor boycots – en ontving veel persoonlijke en professionele hits namens Gamergate.

OAG: Wanneer besloot je aan het boek te gaan werken? Hoe lang duurde het nadat #GamerGate van start ging, besloot je de pen op papier te zetten?

James: Ik was aan het ummen en aahen en besprak het idee al een tijdje met mensen, ver terug naar 2016 nadat ik 'weggegaan' was, maar het was de aankondiging van Quinns boek – en mijn besef ervan – die het in een hogere versnelling zette en heeft mij er uiteindelijk toe gebracht de stap te wagen. Nou ja, dat en 'gamedropping' (waarbij Gamergate wordt genoemd) in allerlei stomme mediaartikelen en het proberen te linken aan Alt-Right of Trump. Het werd duidelijk dat de andere versies van de verhalen openbaar moesten worden gemaakt, en wel vanuit een persoonlijk 'gonzo'-perspectief, en niet als droge tekst. We hadden iets nodig dat inging tegen wat onvermijdelijk de leugens en verkeerde voorstellingen in 'Crash Override' zullen zijn, maar met een persoonlijk tintje. Normaal gesproken ben ik liever droog, afgemeten en academisch, maar dat is niet wat dit nodig heeft.

OAG: En wat betreft lengte… hoe heb je besloten welke evenementen je vanuit #GamerGate wilt verslaan om er een begin en einde aan te geven? Sommige mensen hebben nog steeds het gevoel dat de gebeurtenis doorgaat, terwijl anderen het gevoel hebben dat de gebeurtenis is afgerond. Wat was volgens jou een goed ‘eindpunt’, om zo te zeggen, voor het verslag van de gebeurtenis(sen)?

James: Voor mij eindigde het echt – het verdween – in 2016 en gaf aanleiding tot erfenisbewegingen zoals de aanhoudende gevechten over regionalisering en censuur met betrekking tot Japanse games. Dus ik was van plan om het historisch te contextualiseren en het vervolgens te behandelen van voordat het Gamergate was, helemaal terug naar het vaststellen van gebeurtenissen en de gelijktijdige context, tot aan wat ik als het einde beschouwde. Toen gebeurde natuurlijk The Last Night en zelfs sinds ik het boek uit had, hebben we nu relevante dingen zoals de GoogleMemo of de berichtgeving over Charlottesville – inclusief gamedropping – die ik zou hebben opgenomen als ik nu nog aan het boek werkte. Op een gegeven moment moet je echter je laatste punt typen.

OAG: Drie jaar nadat #GamerGate begon, weten veel mensen nog steeds niet wat het is. Voor mensen die totaal niet op de hoogte zijn: zal een boek als Inside GamerGate hen alle noodzakelijke informatie kunnen verschaffen om inzicht te krijgen in waar het evenement over ging? Of is het iets dat meer de mediaverhalen en ideologische inslag schetst die ertoe hebben bijgedragen dat het onderwerp maar heel even mainstream werd?

James: Ik hoop het. Ik denk dat het belangrijkste dat veel mensen niet begrijpen is hoe dit past in een veel breder historisch verhaal rond angst en afkeer van nieuwe media dat helemaal teruggaat tot de komst van de drukpers, en nee, Ik ben niet hyperbolisch. Voor iets oudere nerds zijn de schaduwen van de PMRC, Satanic Panic en Jack Thompson van het allergrootste belang om Gamergate te begrijpen, maar tenzij je verdiept bent in de nerdgeschiedenis is het moeilijk om het hoe en waarom van het geheel te 'groken'. De nerdmedia gaven opzettelijk een verkeerde voorstelling van zaken en de reguliere media waren crimineel lui. Als het boek iets kan doen, kan het dat op zijn minst contextualiseren en – hopelijk – Gamergate-deelnemers humaniseren. Ik weet niet hoeveel anti-gamergate-mensen zelfs maar de moeite zullen nemen om het te lezen, maar het maakt nu in ieder geval deel uit van het historische record.

OAG: Sommige mensen zullen het boek misschien snel afwijzen omdat het geen 'luister en geloof'-benadering van het onderwerp hanteert, of omdat het het reguliere verhaal tegenwerkt. Voor de mensen die het Wikipedia-artikel voor #GamerGate al hebben gelezen of hebben besloten hun informatie van een Gawker/Gizmodo-site te halen: hoe gaat het boek om met het overtuigen van deze mensen dat ze het onderwerp misschien vanuit het verkeerde perspectief benaderen?

James: Luister en geloof, het snijdt beide kanten op. Luister en geloof naar mij. Je hoeft het niet met mij eens te zijn, maar je kunt het in ieder geval lezen en daardoor mijn standpunt begrijpen, waarom ik erbij betrokken was, waarom ik verontwaardigd was en zo hard vocht en – via mij – misschien kun jij dat wel begrijp een deel van de opstand als geheel. De persoonlijke toets en de, enigszins controversiële, shockopener zijn bedoeld om ze vanaf het begin met die kant over het hoofd te proberen te raken. We zullen zien of het werkt.

OAG: Wat hoop je uiteindelijk te bereiken met Inside GamerGate nu het op de markt is en beschikbaar is voor het grote publiek? Gaat het om het bereiken van mensen die mogelijk zijn misleid? Mensen informeren die niet wisten dat #GamerGate bestond? Misschien de media ervan overtuigen dat ze er echt in zijn geslaagd om #GamerGate verkeerd te begrijpen? Of gaat het om het bereiken van iets heel anders?

James: Dat zou allemaal geweldig zijn, maar ik ben tevreden dat er nu op zijn minst een record is vanuit ons perspectief. Ik denk dat het Gamergate-boek van Brad Glasgow, als het uitkomt, en het mijne een goede aanvullende set boeken over dingen zouden zijn. De mijne persoonlijker, de zijne objectiever.

OAG: Als het boek echt van de grond komt, zou je dan overwegen een vervolg te maken of is het ene boek op #GamerGate genoeg?

James: Ik ben verbaasd hoe goed het is gelukt. Misschien is non-fictie wat ik zou moeten schrijven... Ik zou niet nog een Gamergate-boek willen schrijven, maar ik zou misschien in de verleiding kunnen komen om iets te schrijven over de Cultuuroorlog van de jaren 2010 en hoe deze zich verhoudt tot de geschiedenis. Ik ben geschokt en geschokt over hoe politiek en historisch analfabeet zoveel acteurs in dit drama zijn, vooral zowel AntiFa als de Alt-Right-mensen. Het is een fascinerend en teleurstellend punt in de geschiedenis. Ik denk echter niet dat daar genoeg belangstelling voor zou zijn, vooral als het geschreven is door een enigszins amateuristische commentator zonder een reeds bestaand mediaplatform, en wie zou het publiceren? Voor de ene groep uitgevers ben ik te links en voor de andere groep te politiek incorrect. Zelf publiceren is vermoeiend en dat bewaar ik het liefst voor mijn game-ontwerp, dat is een stuk leuker!

Eén is niet genoeg, maar voor mij is het genoeg om te schrijven.

Hartelijk dank aan James voor het beantwoorden van de vragen. Je kunt het boek op Amazon bekijken voor meer informatie, of je kunt de inhoud van James Desborough op YouTube volgen via zijn Grim Jim-kanaal.

(Artwork met dank aan Kukuruyo)