[Disclosure: Er is een recensie-exemplaar verstrekt voor de inhoud van dit artikel]

Misschien werd het net iets te laat voor mij op de Britse televisie losgelaten (of misschien is er gewoon iets mis met mij), maar om welke reden dan ook, ook al hou ik van Manga, heb ik er nooit in kunnen duiken. Dragon Ball Z. De aantrekkingskracht van de tekenfilm ging volledig aan mij voorbij, terwijl tot nu toe alle voorgaande videogames op basis van de licentie zo bijna onspeelbaar waren dat zelfs ik medelijden heb met fans van de serie.

Deze context is belangrijk, want de afgelopen twee weken heb ik geworsteld met de bijna onvoorstelbare waarheid waar ik verdomd van houd. Dragon Ball FighterZ (wat eigenlijk wordt uitgesproken strijders, om redenen die mensen van mijn leeftijd vermoedelijk nooit zullen begrijpen.) Ik hou van FigtherZ zo erg dat ik denk dat dit misschien wel het beste vechtspel is dat ik ooit heb gespeeld. Ja, het is waar – ik heb geprobeerd er een te bedenken die ik leuker vind en ik... Kan niet.

FighterZ is een 2.5D-vechtgame waarin twee teams van drie strijders het tegen elkaar opnemen in dezelfde stijl als games als Verbaas vs Capcom. Personages kunnen min of meer naar eigen inzicht in- en uitschakelen, terwijl het ook mogelijk is om teamaanvallen uit te voeren op basis van verschillende combinaties van personages. Het 2.5D-element heeft betrekking op het gezichtsveld, dat alleen beweging van links naar rechts toestaat (plus allerlei manische sprongen), maar met een camera die vrijwel overal vrij kan pannen en zoomen, waardoor de illusie ontstaat van een volledige derde dimensie.

Dat is maar goed ook, want zo merk je er verder niets van FighterZ, je zult de beelden opmerken. Eerlijk gezegd weet ik niet zeker hoe een vechtgame er groter, karaktervoller of intenser uit zou kunnen zien. Het geluid speelt natuurlijk een rol, maar vanaf de eerste introreeks die niet kan worden overgeslagen tot de eerste keer dat je jongleert, combo iemand in zijn rode zone voordat je het scherm vult met explosies en hem tegen de grond slaat - FighterZ is absoluut een genot om naar te kijken.

Dit is misschien wat Dragon Ball Z games hadden altijd moeten zijn: ik weet het niet. De krijsende, knokkelverpletterende waanzin van FighterZ spreekt mij zeker veel meer aan dan alle voorgaande, meer sombere zaken, maar wat misschien nog meer een verrassing is, is het universele gevechtssysteem, dat het speelveld op mechanisch niveau gelijk maakt.

Dit systeem betekent in feite dat bijna elk personage dezelfde reeks commando's deelt, waardoor het voor iedereen die een game heeft gespeeld mogelijk is straatvechter spel ervoor om er meteen in te springen. De gebruikelijke thumbstick-rol van beneden naar voren wordt bijvoorbeeld door bijna alle strijders gebruikt, terwijl verschillende combo's in de hele selectie even toegankelijk zijn.

Deze aanpak maakt de meegeleverde trainingsmodus redelijk overbodig, vooral gezien het feit dat FighterZ beschikt ook over een verhaalmodus die draait om een ​​plot dat zo belachelijk is dat ik het gewoon niet begrijp. In deze modus kiezen spelers het aantal gevechten waaraan ze willen deelnemen en duiken ze er vervolgens in. De moeilijkheidsgraad is in het slechtste geval laag tot gemiddeld, waardoor het de ideale plek is om je vaardigheden aan te scherpen.

In de arcademodus zullen ervaren solospelers waarschijnlijk het grootste deel van hun tijd doorbrengen en dit is een veel uitdagender voorstel. Ook hier kunnen spelers de duur van hun ervaring kiezen, maar de moeilijkheidsgraad is afhankelijk van je prestaties. Dus hoe goed of slecht je ook bent, je zult worden uitgedaagd.

Het nadeel is dat al deze modi (en de verplichte versus-modus, plus nog een paar meer) worden gepresenteerd via een stomme, opgeblazen en vaak kapotte hubwereld waar spelers doorheen moeten navigeren. Het spel start automatisch rechtstreeks op naar een online lobby en om de een of andere reden laadt het vaak niet goed, waardoor het spel terugkeert naar de openingsscène. Het is mogelijk om direct te navigeren via een verborgen menu, maar de hubwereld levert naar mijn mening weinig op, zowel online als offline.

Uiteindelijk, ondanks de vreemde keuze van het menusysteem, FighterZ is een briljante kijk op het traditionele gevechtsmechanisme. Het ziet er fantastisch uit en klinkt fantastisch, met een visuele stijl die even enthousiast van het scherm spat als passend eerbetoon aan de originele animatie. Dankzij de universele mechanismen kunnen spelers op elk niveau competitief zijn, vooral als je kijkt naar de traditionele complexiteit die drie tegen drie vechtspellen met zich mee kunnen brengen. Zelfs voor mij, Dragon Ball FighterZ is een groot succes. Daarom kan ik geen enkele reden bedenken waarom je dat niet zou doen: