Ik kan me voorstellen dat iedereen die een Dynasty Warriors titel zal een vrij snelle beslissing hebben genomen over de vraag of ze het leuk vinden of niet. Nu het nu zijn negende genummerde iteratie bereikt (die gemakshalve ongeveer tienduizend spin-offs en gerelateerde titels negeert), blijf ik daarom de vraag stellen; wie leest er misschien nog? Wie probeer ik te overtuigen?

Toevallig is het antwoord op die vraag: waarschijnlijk iedereen die voorheen niet overtuigd was door de Dynasty Warriors spellen. Zie je, dit is een serie die bekend staat om het leveren van de kleinste iteratieve upgrades bij elk van de bijna jaarlijkse updates, maar deze keer is er iets veranderd.

In het verleden en op enkele uitzonderingen na, Dynasty Warriors games bestonden uit het besturen van een enkel personage (gekozen uit een cast van ongeveer twee miljoen) via een reeks missies die verband hielden met hun kernverhaallijn. In 2001 vond ik het heerlijk om het verhaal van verschillende kanten te ervaren en genoot ik van de ontdekking van nieuwe missies en locaties die ik nog niet eerder had gezien. Ik hield ook van de full motion videosequenties die het allemaal bij elkaar brachten.

Zestien jaar later begon het spelen van missies met dezelfde namen en doelstellingen, op zeer vergelijkbare locaties, met dezelfde personages (of hun nieuwe vrienden) ongelooflijk repetitief aan te voelen. Ja, door Dynasty Warriors 8, Ik was uit liefde gevallen. Ik denk dat veel mensen hetzelfde begonnen te voelen, dus zoals ik al zei: de dingen zijn veranderd.

In Dynasty Warriors 9, er is een fundamentele verandering in de manier waarop de gamewereld werkt, die op zijn beurt verband houdt met hoe het verhaal zich ontwikkelt, maar er zijn ook overal kleine aanpassingen en toevoegingen. Laten we het eerst eens hebben over de olifant in de kamer: Dynasty Warriors 9 is nu een volledig open wereld en eerlijk gezegd is het een grote en zeer goed gemaakte wereld.

Hoewel het niet iets is waar ik per se om geef, wordt deze wereld nu geleverd met het volledige pakket Ubisoft-accessoires – van het afslachten van wolven en tijgers voor hun huid tot het verzamelen van edelstenen om in je wapens te smeden. DW9 heeft het allemaal. Hoe spijkerhard of hooggeplaatst je personage ook is, je krijgt nog steeds de taak om een ​​groot aantal ondergeschikte activiteiten uit te voeren voor boeren, soldaten en lokale hoogwaardigheidsbekleders.

De cast van personages bedraagt ​​nu (in alle ernst) ongeveer negentig, geïntroduceerd aan de speler via een goed georganiseerd selectiescherm dat de afstemming van de facties en de tijdlijn demonstreert. Er zijn zo'n vierhonderd wapens en nu kunnen personages elk wapen gebruiken, waar er in het verleden op zijn minst enkele beperkingen waren.

Dit komt overeen met de kleine aanpassing om die functies te bestrijden DW9, dat het oude aanvalssysteem met twee knoppen omwisselt voor een nieuw licht en zwaar aanvalsmechanisme, ondersteund door een speciale knop die dezelfde jongleer-, terugslag- en andere aanvallen introduceert die altijd de kern van de ervaring zijn geweest.

Musou-aanvallen zijn nog steeds het meest opwindende aan gevechten, waarbij elk personage nu zijn eigen unieke moveset heeft. Ik kan niet zeggen dat ik elk personage heb getest, maar van de personages waarmee ik heb gespeeld, lijkt deze variëteit redelijk legitiem – ook al moeten er eenvoudigweg enkele overeenkomsten zijn tussen ten minste enkele van de personages vanwege het aantal.

De combinatie van de open wereldstijl en de nieuwe vrijheid om (een soort van) je eigen personage te creëren (omdat wapens in het verleden altijd een belangrijke overweging waren bij het kiezen van een personage) maakt DW9 voel me heel anders dan eerdere uitstapjes, als er niets anders is. Voor mij heeft het mijn interesse in de serie opgefrist, omdat het de speler echt de vrijheid biedt om het volledige, traditionele te ervaren DW ervaring, of een lichtere, meer toegankelijke versie ervan.

Zodra je bijvoorbeeld de kaart hebt verkend en alle fast travel-locaties hebt ontgrendeld, kun je eenvoudigweg van gevecht naar gevecht springen en ze benaderen zoals je altijd hebt gedaan. Er zijn zo'n zestig veldslagen om doorheen te vechten en meer dan honderd gebeurtenisscènes, en dat is waar het verhaal zich afspeelt, dus dat blijft allemaal intact en net zo interessant (zo niet meer) dan ooit tevoren.

Je kunt nog steeds door legioenen en legioenen vijanden vechten met behulp van de nieuwe bewegingen, die gemakkelijk te beheersen zijn voor zowel nieuwe als terugkerende spelers, maar je kunt ook de nieuwe enterhaak-vaardigheid gebruiken om een ​​groot deel van het gruntwerk over te slaan en rechtdoor te gaan. voor sleutelleiders. Het vermogen om vanaf relatief vroeg krachtige wapens te maken maakt dit haalbaar, ondanks een vrij forse toename van de hitpoints voor genoemde soldaten en vijandelijke helden.

Natuurlijk zijn er nadelen: verandering is niet altijd goed voor starters en sommige van deze sluiproutes en tempowisselingen zullen een aantal fans verontwaardigd maken. Evenzo geef ik niet zoveel om het crafting-systeem, want eerlijk gezegd was craften zo'n vijf jaar geleden interessant, maar tegenwoordig ben ik er gewoon een beetje klaar mee. De open wereld is, zoals zovelen ervoor, een beetje verstoken van leven – hoewel er nog steeds enkele indrukwekkende dorpen, bossen en velden zijn waar je doorheen kunt dwalen.

Uiteindelijk denk ik dat er hier genoeg is om aan te bevelen dat de gemiddelde tegenstander zou moeten geven Dynasty Warriors nog een poging dankzij deze versie, terwijl ik zeker denk dat er genoeg van het kern-DNA over is om levenslange fans tevreden te stellen. In beide gevallen echter het argument voor Dynasty Warriors 9 is niet duidelijk omdat het nog steeds een erg marmite-spel is. Als gevolg hiervan moet u: