[openbaring: Er is een recensie-exemplaar verstrekt voor de inhoud van dit artikel]

Telkens wanneer ik een JRPG ga uitkiezen uit de talloze selectie die nu beschikbaar is aan de westkust, probeer ik over het algemeen waar mogelijk vermoeide clichés te vermijden. Met dat doel voor ogen hoop ik dat u mij vergeeft dat ik aanvankelijk aan dat Atelier twijfelde Lydie en Suelle: De alchemisten en de mysterieuze schilderkunst had de kwalificaties om iets aan te bieden dat ook maar enigszins interessant was.

Spelers besturen de titulaire heldinnen Lydie en Suelle; een stel tienerzussen die erop staan ​​vrijwel uitsluitend renaissance-geïnspireerde burleske outfits te dragen. Als derde game in een trilogie (houd er rekening mee dat dit de eerste is die ik heb gespeeld) zullen sommige spelers al weten dat Lydie en Suelle een worstelend Atelier (eigenlijk een ambachtswinkel) runnen met hun volslagen klootzak van een vader. Dit achtergrondverhaal wordt genadig snel geleverd, terwijl toegang tot een verrassend open snel reissysteem betekent dat je in letterlijk enkele seconden verband aan oninteressante NPC's kunt afleveren.

Zodra duidelijk wordt dat het Atelier-bedrijf zowel zwaar werk is als nogal onderbetaald, ontdekken de zussen dat hun stad van plan is een formeel beoordelingssysteem voor alle bedrijven in te voeren. Degenen die het hoogst gewaardeerd worden, zullen aanvullende financiering ontvangen, evenals roem en lucratieve, exclusieve contracten. Maar hoe zullen de zussen concurreren met de beter gevestigde en meer gewaardeerde Ateliers? Onder normale omstandigheden zouden ze dat niet doen.

Maar dankzij de idiote ouderlijke eenheid die ik eerder noemde, kunnen ze plotseling in een schilderij terechtkomen dat gevuld is met zeldzame en krachtige knutselcomponenten. Hoewel je misschien hoopt dat deze ontdekking leidt tot een snelle opeenvolging van steeds interessantere locaties om te bezoeken, is dat niet echt hoe Lydie en Suelle werken. Zie je, hoe groot een eikel hij ook is, vader slaagt er op de een of andere manier in om de toegang tot zijn kelder (waar het magische schildergebeuren plaatsvindt) te beperken telkens wanneer de meisjes hem echt nodig hebben om dat niet te doen.

De game wordt daardoor een soort gameplay-loop met vijf of zes specifieke gameplay-elementen. Er zijn lange dialoogsequenties tussen de meisjes, hun vader, hun vrienden en andere bewoners van de stad waarin ze wonen. Deze bevatten vaak de feitelijke knutselsequenties, waarbij bijna altijd willekeurig door verwarrende menu's moet worden geklikt om de beste mix van ingrediënten te bepalen. voor welke creatie dan ook. Soms is kwaliteit van belang, terwijl het bij andere gelegenheden de potentiële kopers niets kan schelen hoe waardeloos het item is dat je aan hen verkoopt.

Eigenlijk houdt het verkopen simpelweg in dat je rond verschillende locaties moet rennen (of snel moet reizen) om aan de vereisten van een bepaald boodschappenlijstje of ander contract te voldoen. Het is meestal zinloos, met enkele van de minst interessante dialogen in het spel – in ieder geval kunnen de scènes met Lydie, Suelle en hun vader van tijd tot tijd grappig zijn. Ik durf niet te zeggen dat de hoofdlijnen van het spel de verkenningsscènes zijn (omdat ze op zijn best 50% van het spel uitmaken), maar ze zijn ongetwijfeld het beste deel.

De meisjes (en maximaal vier andere speelbare personages) kunnen vrij rondlopen door de geschilderde landschappen, die allemaal op fantasierijke wijze zijn gerealiseerd. Er zijn er nogal wat om te bezoeken, van vroege inzendingen die aanvoelen als zoetige wonderlanden, tot interessantere latere inzendingen met als thema evenementen als bijvoorbeeld Halloween. Ook tijdens deze delen van de game zijn gevechtsfuncties aanwezig, hoewel het lang niet zo belastend is als veteranen van het genre zouden verwachten.

Het spelersgezelschap wisselt om de beurt klappen uit met de vijand, totdat één kant omvalt. Itemgebruik en speciale vaardigheden zijn aan de orde van de dag, maar de game maakt ook gebruik van een rangsysteem vooraan en achteraan waarmee personages zich kunnen terugtrekken en kunnen rusten tijdens een gevecht. Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik tijdens een enkel gevecht werd verslagen Lydie en Suelle, maar dat geeft niet: gevechten verdelen de meer alledaagse delen van het spel en leveren een heleboel knutselcomponenten op. Welk monster kun je tenslotte niet het beste in blokjes snijden en er een soep of een verband van maken (de keuze is aan jou?)

Terwijl Atelier Lydie en Suelle is ongetwijfeld een mengelmoes van verschillende componenten (waarvan de meeste teleurstellend aanvoelen), maar op de een of andere manier komt het samen als meer dan de som der delen. De multi-platformbenadering betekent dat het er onzin uitziet op de PS4 (ik kan me voorstellen dat het prima is op Vita en Switch) en dat de soundtrack volledig generiek is. Toch hebben de hoofdpersonen een onmiskenbare charme en is de gamewereld helder, levendig en fantasierijk. Ik kan niet zeggen dat dit een spel voor iedereen is, maar voor fans van JRPG's die iets anders kunnen verdragen, raad ik je aan: