[Disclosure: Er is een recensie-exemplaar verstrekt voor de inhoud van dit artikel]

Gigantische mechs wisselen klappen uit in een turn-based strategiespel, hè? Hoewel diepe delen van mijn brein me vertellen dat dit een ongelooflijk clichématig concept is, kan ik eigenlijk niet zoveel games noemen die de afgelopen jaren uit hetzelfde hout zijn gesneden. Zeker, Front Mission was geweldig, zoals het was Mechwarrior-tactieken, maar geen van beide heeft een release gezien die in de buurt komt van de huidige generatie consoles.

Eindelijk, met de release van Battletechhebben fans van het genre weer reden om vrolijk te zijn. Gebaseerd op het gelijknamige tafelspel en geproduceerd door het team van Harebrained Schemes (makers van beide Shadowrun: Crossfire en dodenstad) Battletech volgt een zeer vergelijkbare aanpak als de XCOM spellen. Lange, uitdagende missies worden in een variabele volgorde aangepakt, afgewisseld met reparatie- en herbewapeningsfasen waarin spelers contracten kiezen en zich voorbereiden op de volgende missie.

Eén van de beste redenen om te spelen Battletech is het verhaal ervan, dat draait om de politieke machinaties van een binnenwatersysteem dat bekend staat als The Aurigan Reach. Op het moment van haar kroning wordt de rechtmatige erfgenaam van het leiderschap over de Reach verraden door haar oom en neef, wat leidt tot haar vermoedelijke dood. Er gaan een aantal jaren voorbij als de speler zich aansluit bij een bende huurlingen en probeert de eindjes aan elkaar te knopen, maar het duurt niet lang voordat Lady Kamea Arano weer op het toneel staat aan het hoofd van een leger dat ze The Arano Restoration noemt.

Er zijn veel wendingen in het verhaal van Battletech en als resultaat heb je altijd een reden om verder te gaan naar de volgende missie. Wanneer je ergens anders behoefte hebt aan afleiding, zijn er huurcontracten en zijmissies in overvloed. Je zult ze ook nodig hebben, omdat het repareren, bewapenen en upgraden van mechs duur is, net als het inhuren van nieuwe piloten. Het kan verwoestend zijn om hele mechs te verliezen en piloten te laten omkomen, zoals ik ontdekte toen ik voor het eerst speelde, toen ik na de allereerste missie failliet ging.

Tactisch gezien is het erg moeilijk om schade op te lopen Battletech. Hoewel mechs in verschillende klassen voorkomen (waaronder lichte, snelle), hebben we het niet over de superwendbare soort die je in de meeste actiegerichte mech-games tegenkomt. Dit zijn het soort gevechtsvliegtuigen ter grootte van een gebouw die nogal wat geven om terreinvoordeel, confrontatie en de procentuele kans om te raken. Het is misschien mogelijk om met een jetpack te gaan of zelfs achter een vijand aan te lopen, maar zelfs een volledig salvo in de rug zal slechts zelden een van deze lelijke kolossen uitschakelen.

Missies voelen net zo zwaar aan als de mechs zelf, nemen vaak minstens een uur in beslag en bestaan ​​uit meerdere fasen. Er is geen optie voor reparatie of genezing halverwege de missie, dus elke keer dat een groep vijanden wordt uitgeschakeld, hoef je alleen maar voorzichtig verder te gaan totdat je team (of Lance) van vier mechs contact maakt met de volgende. Zoals altijd bij games als deze is het doel van deze methode om een ​​relatief bescheiden strijdmacht in staat te stellen het op te nemen tegen een veel grotere, zij het via meerdere schermutselingen.

Vijanden en wapens zijn ook behoorlijk gevarieerd, evenals het terrein waarop de veldslagen zullen worden uitgevochten. Er zijn inderdaad vele soorten mechs, evenals een hele reeks grondvoertuigen en zelfs vaste torentjes om mee te kampen. Het uitsturen van deze vijanden is een kwestie van efficiëntie. Ga jij je vuurkracht verdelen in een poging om zwakkere vijanden snel uit te schakelen, of focus je het vuur op één enkele, sterkere mecha? Met sommige upgrades kunnen mechs vaardigheden gebruiken zoals de jetpacks die ik eerder noemde, of precisieschoten gebruiken of zelfs hun wapens over verschillende doelen verdelen.

De tactische opties zijn gevarieerd, maar de manier waarop treffers worden berekend kan frustrerend willekeurig zijn. Leuk vinden XCOM, heeft elk schot een procentuele kans om te raken, wat kan afhangen van de ontwijkingsgraad van een mech en de wapens die erop worden afgevuurd. Vaak zie je schoten met een waarschijnlijkheid van vijfenzeventig procent of meer hopeloos voorbij hun doel vliegen – of in ieder geval veel vaker dan een kwart van de tijd zou doen vermoeden. Het richten op individuele lichaamsdelen is bijna een complete tijdverspilling, zo klein is de kans om geraakt te worden.

Ongeacht de paar kleine problemen die het heeft, Battletech is nog steeds een succes. Het ziet er geweldig uit en heeft een fantastisch verhaal vol geweldige, ongewone karakters. Tactisch gezien denk ik niet dat het iets nieuws doet, maar het levert wel een strakke, uitdagende ervaring op. Ik denk niet dat het de persoonlijkheid heeft van sommige Japanse games die het mech-genre vullen, maar het maakt dat goed met een diep en volwassen plot en veel tactische diepgang. Als gevolg hiervan moet u op zijn minst: