[Disclosure: Er is een recensie-exemplaar verstrekt voor de inhoud van dit artikel]

Als je ooit nog een van mijn remasterrecensies hebt gelezen, weet je dat ik al dit soort games met een korreltje zout aanpak. Eerlijk gezegd heb ik bijna geen tijd voor remakes van de ‘laatste generatie’ die worden geleverd als titels voor de volledige prijs en die niets anders bevatten dan visuele verbeteringen van de grond af, evenals de definitieve, meest complete manier om het originele spel te ervaren.

Dark Souls geremasterd, helaas mislukt de eerste test een beetje. Het ziet er op geen enkele manier slecht uit, maar het is lang niet zo visueel geslaagd als Dark Souls 3, wat voor mij suggereert dat het een texture-pack en resolutie-upgrade is in plaats van een remake van bouten en moeren. Ik denk dat de remastered Een deel van de titel vertelt je dat (en ongetwijfeld zullen mensen als Digital Foundry dieper op het onderwerp ingaan), maar wat mijn ogen betreft is het redelijk zonder opmerkelijk te zijn.

Wat een zekere verbetering is ten opzichte van het zeven jaar oude origineel, is de framesnelheid, die in ieder geval op de Xbox One X uitzonderlijk soepel lijkt te zijn. Voor zover ik weet wordt de game op geen enkele console in 4K gepresenteerd, maar dat soort dingen kan worden opgelost met verdere stabiliteitstests. Aangezien ik over het algemeen erg gecharmeerd ben van de visuele upgrade, maak ik me niet zoveel zorgen over het bereiken van de maximale resolutie – ik ben hier voor het spel.

Zie je, ik maakte kennis met de Donkere zielen -serie via de andere populaire titel van From Software, exclusief voor de PS4 bloodborne. Toen de Gothic-spin-off werd uitgebracht, was de line-up van Sony verder behoorlijk kaal en kocht ik in een impuls in en gelukkig heb ik nooit meer achterom gekeken. Toch begon ik mijn Donkere zielen reis met 3 en ging toen terug naar 2. Pas nu ben ik in een positie om het spel te proberen dat de mainstream interesse wekte (ik sluit Demon's Souls opzettelijk uit) in de serie, dus de meeste van mijn opvattingen zullen door nieuwe ogen zijn.

Of het nu nieuw voor je is of niet, het uitzonderlijke levelontwerp in Donkere zielen schijnt vanaf het begin door. Precies zoals in bepaalde andere Souls-games, bevat het openingsasielniveau een baas die moeilijk te verslaan is, maar niet onmogelijk. Spelers binnen Donkere zielen kunnen een voordeel behalen door hem te flankeren en zich een weg te banen naar de hogere delen van het level, waardoor ze een verwoestende verrassingsaanval kunnen uitvoeren.

Die eerste, voorzichtige stappen zijn echter slechts een voorproefje van wat komen gaat. Misschien wel het hoogtepunt van het hele spel is het beruchte Sens Fortress, waarover ik al vaak heb gelezen. Het is één ding om een ​​spel te ervaren door de woorden van iemand anders – net zoals je nu door de mijne bent – ​​maar het is heel anders om het verhaal te voelen van Donkere zielen samensmelten in je hersenen terwijl het de stukjes op hun plaats legt. Vallen, monsters, bazen, snelkoppelingen – visioenen van de game die je hebt gespeeld en de game die je nog moet zien – het is er allemaal.

Al die tijd, Dark Souls Remastered wordt begeleid door een soundtrack die even beklijvend als opzwepend is, precies wanneer je dat nodig hebt. Ik weet niet welke delen van het originele spel zijn behouden, hoewel ik van experts in de serie heb begrepen dat het spel geen volledige remaster bevat, meer een vreemde aanpassing hier en daar. Ik denk dat als het niet kapot is, waarom het dan repareren? De geluidseffecten leken mij over het algemeen minder indrukwekkend – soms fantastisch (monsters, sommige stemmen, schrapende wapens enz.), maar bij andere gelegenheden minder.

Het eigenlijke spel, vergeleken met latere afleveringen in de serie (en bloodborne, hoewel dat meer gewoon anders is) leek mij relatief eenvoudig. De hoofdgame is aanwezig, net als alle uitgebrachte DLC, dus in ieder geval Dark Souls Remastered voldoet aan mijn criteria voor het leveren van de definitieve versie van het spel. Dat is veel inhoud, maar voor terugkerende spelers en degenen die de andere games in de serie hebben ervaren, is het waarschijnlijk dat je je er een weg doorheen kunt banen. Persoonlijk heb ik genoten van elke minuut.

Ik speelde als een Pyromancer-build en vond het geweldig hoe de game op organische wijze zijn geheimen onthulde – zowel qua verhaal als qua systemen. Nogmaals, dit is niet echt nieuw voor spelers die bekend zijn met hoe Souls-games werken, maar het is nog steeds buitengewoon de moeite waard om te zien hoe een personage zich ontwikkelt of een verhaal concludeert op basis van de som van je eigen begrip, samengesteld uit vele aanwijzingen. In mijn geval concentreerde ik me op magische afstemming en spreuksnelheid, met snelle wapens in mijn hand. Ik verwijs nooit naar bouwhandleidingen of veelgestelde vragen voor Souls-spellen (omdat ik als recensent de neiging heb om elk spel een of twee keer te ervaren vanwege tijdgebrek) en of mijn bouw nu goed of slecht was, het was tot het einde van mij!

Uiteindelijk moeten fans van de Souls-serie er zeker in investeren Dark Souls Remastered, terwijl degenen die gewoon nieuwsgierig zijn naar de serie hier waarschijnlijk ook moeten beginnen, al was het maar om continuïteitsredenen. Is het een waardevolle upgrade als je al tijd en geld in het origineel hebt geïnvesteerd? Waarschijnlijk niet, als ik eerlijk ben. Gezien het feit dat Xbox 360-titels nu bijvoorbeeld gratis worden gepatcht en geüpgraded, blijf ik niet overtuigd van dit soort remasters. Misschien ben ik gewoon een zeurderige eikel, want Dark Souls Remastered is een goede, daar bestaat geen twijfel over.