[Disclosure: Er is een recensie-exemplaar verstrekt voor de inhoud van dit artikel]

Helaas is deze recensie van Vampyr is laat. Het is ongebruikelijk dat het niet te laat is omdat ik er eeuwen over heb gedaan om het spel in kwestie te spelen, maar omdat ik niet wist dat het bestond. De dag waarop andere verkooppunten hun recensies publiceerden Vampyr was de dag dat ik begon met spelen, wat mij in de enigszins ongemakkelijke positie brengt dat ik verschillende meningen over het spel heb gelezen voordat ik mijn eigen mening formuleerde. Dit is niet de eerste keer dat dit gebeurt, maar het is waarschijnlijk wel de eerste keer dat ik een spel zie waar de kritische meningen zo verdeeld over zijn.

Ja, ik heb er recensies over gelezen Vampyr die suggereren dat het zowel de “beste game ooit” als de “slechtste game van deze generatie” is, en alles daartussenin. Sommige mensen prijzen de strijd, terwijl anderen er een hekel aan hebben. De meeste mensen lijken te denken dat het belangrijkste districtsstabiliteitssysteem en de manier waarop het verband houdt met de spelerskeuze briljant is, terwijl andere, opmerkelijke media melden dat deze functie min of meer zinloos of niet-bestaand is.

Tegen de achtergrond van mijn collega's uit de industrie die moedig hun mening in de gemeenschappelijke soep staken die metakritisch is, werkte ik eenvoudigweg op een ongewoon ontspannen manier door het spel en het was een ervaring waar ik bijna helemaal van genoot. Vampyr is een verhalende RPG die zich afspeelt in een kleine maar verfijnde interpretatie van Londen tijdens de Spaanse griepepidemie van 1918. De oorlogsmoeheid en de erbarmelijke sociale omstandigheden van die tijd zijn uitzonderlijk goed vertegenwoordigd en Dontnods Londen ruikt naar een bijna tastbare ellende die de toon voor al het andere in het spel.

Spelers kruipen in de huid van Dr. Jonathan Reid, een nieuwe vampier die onmiddellijk de moraliteit van zijn ongewenste onsterfelijkheid in twijfel trekt, wat een belangrijk thema wordt voor bijna elke interactie in het spel. Na zijn recente dienst aan de frontlinie is Reid geen onbekende in het nemen van moeilijke beslissingen over leven en dood, maar geconfronteerd met een grotendeels hulpeloze en zielige bevolking die afgewogen wordt tegen zijn eigen behoefte aan voedsel, worden zijn beslissingen de spelers die moeten nemen, wat het meest unieke en opmerkelijke is. kenmerk van Vampyr.

Zie je, Reid kan elke burger van Londen betoveren, doden en voeden, mocht zijn hypnotiserende niveau hun eigen weerstand ontmoeten. Door dit te doen, krijgt hij kracht (of in de gewone videogametaal, XP), waardoor hij steeds krachtigere vaardigheden en capaciteiten kan ontgrendelen. Mocht hij iemand op deze manier vermoorden, dan zal hij die persoon ook permanent uit het spel verwijderen, waardoor mogelijk het hele machtsevenwicht in het district waar hij of zij woont, wordt verstoord als gevolg van de daaruit voortvloeiende gevolgen. Ik moet ook vermelden dat hoe meer je over een persoon weet, hoe rijker zijn bloed zal zijn, dus het voltooien van speurtochten en het leren kennen van mensen is in jouw belang, of je er nu voor kiest om iemand te vermoorden of niet.

Dood bijvoorbeeld een steunpilaar van de gemeenschap en de beloning zal meestal behoorlijk rijk zijn, maar de consequentie zou kunnen resulteren in een machtsverschuiving die resulteert in de dood van nog veel meer onschuldigen omdat monsters vrij door de straten zullen zwerven. Dood te veel bewoners op een laag niveau en de Wacht van Priwen (een plaatselijke vereniging voor vampierenjacht) zou in actie kunnen komen om je jacht te stoppen, wat zou kunnen betekenen dat het risico groter is dan de beloning. Je zult ook nooit weten hoe een district wordt beïnvloed totdat je actie onderneemt, dus dit is zeker een spel dat ik ga herhalen.

Natuurlijk zal Reid langzaam XP verdienen door onvermijdelijke, traditionele ontmoetingen met vijanden, zowel mens als dier, hoewel deze XP meer in druppels dan in overstromingen komt. Het spel is daarom inherent moeilijker als gevolg van het spelen zonder te doden. Als Reid iedereen probeert te redden, zal hij het simpelweg niet zo gemakkelijk hebben (of zou hij niet moeten hebben) als hij door de frequente gevechten met bazen en onderbazen komt. Mensen redden is mijn tas in de meeste games en Vampyr was geen uitzondering en hoewel ik het spel kon voltooien ondanks mezelf in te houden, moet ik toegeven dat ik een paar keer doodging.

Wat de strijd betreft, denk ik dat eigenlijk Vampyr doet behoorlijk werk. Reid heeft een primaire aanval en een secundaire aanval die meestal een versterkings- of statuseffect biedt (het zal bijvoorbeeld vijanden verdoven waardoor ze kunnen worden gebeten) en de optie voor wapens met twee handen. Hij heeft ook toegang tot maximaal vier van zijn specifieke vaardigheden tegelijk, evenals een ultieme aanval. Zijn vampierkrachten omvatten onder meer de mogelijkheid om een ​​speer gemaakt van bloed naar zijn vijanden te lanceren, of ze in linten te hakken met klauwen in Wolverine-stijl. Hij kan ook zichzelf genezen, vijanden laten ontploffen enzovoort.

Al deze vaardigheden worden aangedreven door bloed, maar niet door hetzelfde bloed dat hem XP oplevert. In plaats daarvan wordt het bloed dat Reid gebruikt voor vaardigheden opgeslagen als een eindige hulpbron die alleen kan worden aangevuld door verbijsterde vijanden te bijten in een gevecht, door serums te gebruiken of via een paar van de secundaire wapenvaardigheden. Als je midden in een gevecht zonder bloed komt te zitten, is dat vaak dodelijk, dus het is essentieel voor succes om een ​​strategie te hebben om zowel schade aan te richten als bloed aan te vullen, terwijl je ook een interessante tactische uitdaging creëert.

De verscheidenheid aan vijanden is niet enorm, maar er zijn verschillende soorten vampieren waarmee je te maken krijgt, evenals verschillende andere bovennatuurlijke vijanden. Menselijke vijanden komen ook in verschillende gedaanten voor, van grunts met brandende fakkels tot kruiszwaaiende predikers met verschillende krachtige aanvallen. Genoemde vijanden komen vaak voor en zijn interessant, vooral degenen die op de een of andere manier verbonden zijn met de bredere verhaallijn, wat op zichzelf een goede reden is om het spel te spelen.

Voor een spel dat een aantal variabele uitkomsten biedt (gebaseerd op districten die vallen of op verschillende manieren worden beïnvloed) Vampyr slaagt erin een hoofdverhaal bij elkaar te houden dat meeslepend is. Met alles, van meelevende vampieren tot gestoorde, psychopathische predikers, zul je nooit helemaal weten wat je kunt verwachten, hoewel ik zou liegen als ik zou zeggen dat je vanaf de eerste keer dat je elk personage ontmoet niet kon raden waar je mee te maken had , met mogelijk slechts één of twee uitzonderingen.

Vampyr is visueel aantrekkelijk, hoewel er gebruik wordt gemaakt van zwarte, witte, rode en soms sepiatinten om de sfeer te accentueren, waardoor het er nogal gedempt uit kan zien. Het is zeldzaam om een ​​kleur te zien die verder gaat dan deze basisset, behalve op helder verlichte locaties zoals het Pembroke Hospital, waar Dr. Reid en zijn naaste vrienden vaak bijeenkomen. De stemacteurs en muziek dragen ook bij aan de algehele esthetiek en hoewel de muziek een griezelig, industrieel strijkersensemble is dat bijna perfect werkt, zijn de stemmen van de personages vaak een beetje fragmentarisch.

Als mijn eerste (en enige tot nu toe) toneelstuk van Vampyr ten einde liep, vroeg ik me af hoe het spel er anders uit had kunnen zien als ik andere keuzes had gemaakt. Soms deed ik wat ik dacht dat goed was, maar uiteindelijk maakte ik de zaken nog erger omdat ik het grote geheel niet zag. Bij andere gelegenheden kreeg ik precies wat ik verdiende. Terwijl ik deze beslissingen nam en zag welke impact het had op deze uitzonderlijk goed ingebeelde visie op Londen, moet ik zeggen dat ik er bijna elke minuut van heb genoten. De gevechten zijn soms wat onhandig en de stem klinkt cheesy, maar Vampyr is een ambitieuze en vooral plezierige ravotten.