[Disclosure: Een overzicht code was voorzien voor de inhoud van dit artikel]
Hoewel ik begrijp hoe de verschillende Telltale-series populair werden dankzij hun unieke kunststijl en het gebruik van zeer populaire IP (zoals The Walking Dead en Game of Thrones, onder andere) maar persoonlijk heb ik ze nooit als games als zodanig beschouwd. Interactieve ervaringen, ja, maar meer iets dat goed zou werken op mobiele apparaten in plaats van op consoles of gaming-pc's. Of ik daar gelijk in heb of niet doet er niet toe, maar het verklaart wel waarom ik enthousiast was over het idee om De Raad zodra ik ervan hoorde.
In wezen een mix tussen de puur verhalende avonturen die Telltale maakt en een meer traditioneel point-and-click-avontuur, plaatst The Council ons in de schoenen van de uitgestreken hoofdpersoon Louis de Richet. Na een nogal dramatische opening waarin we vernemen dat Louis en zijn moeder (Sarah de Richet) in moeilijkheden verkeren, worden we terug in de tijd getransporteerd naar een weelderig landhuis dat eigendom is van een mysterieuze weldoener, waarbij Sarah vermist is en Louis nogal in de war is. over met wie of wat hij te maken krijgt.
Er zijn nu drie afleveringen beschikbaar (en er komen er nog twee), dus het lijkt het ideale moment om in het avontuur van Louis te duiken, hoewel de relevantie van deze recensie duidelijk zal afnemen zodra de vierde en vijfde aflevering verschijnen. Wat ik niet verwacht dat wezenlijk zal veranderen, zijn mijn opmerkingen over hoe het spel eruitziet, klinkt en speelt, omdat die dingen redelijk consistent zijn geweest in de eerste drie afleveringen, behalve waar ik specifiek de kenmerken van het tegendeel in het lichaam zal noemen. van de recensie.
Mijn eerste indruk van The Council was niet briljant, als ik eerlijk ben, vooral omdat het een ambitieuze “ultrarealistische” grafische stijl gebruikt die het niet helemaal kan waarmaken. Gezichten en haar zien er bijvoorbeeld behoorlijk knoestig en gek uit, vooral in het geval van sommige van de oudere personages (waaronder Sarah) die eruit zien alsof ze borderline-leden zijn van een soort ondode sekte. Het klinkt misschien vreemd om te roepen, maar de opname van bewegende oogbollen is bij sommige personages bijzonder verontrustend, omdat ze zo geanimeerd lijken dat ze absoluut angstaanjagend lijken.
Ik vond ook dat de stemacteurs in het begin een beetje afwijkend waren, maar ik realiseerde me al snel dat alleen Louis bijzonder slecht werd behandeld. Zowel zijn script als de daadwerkelijke levering van zijn regels lijken een beetje ongebruikelijk. Ik begrijp dat hij in de eerste aflevering tenminste nog nieuw is in de geheime kliek van wereldleiders, politici en beroemdheden waarin hij wordt gegooid, maar toch, hij komt vaak over als een onwetende muppet. Zoals in veel verhalende spellen heeft The Council personages als George Washington die de speler indirect prijzen (via Louise als hun avatar) omdat hij volkomen alledaagse dingen doet, zoals het onderbreken van een gesprek met een of andere onzinnig commentaar.
Terugkijkend op wat goed is – veel van die wereldleiders zijn goed presterend en interessant om mee samen te werken. Washington is een van de beste, maar de rest van de cast is ook interessant en omvat onder meer Napoleon Bonaparte en een aantal fictieve of verfraaide individuen. Het is vermeldenswaard dat de cast compleet witgekalkt is (wat ongetwijfeld in het belang is van de historische nauwkeurigheid, maar aangezien het onderwerp nogal fantastisch is, is dat vaag), maar er zijn verschillende vrouwelijke personages die over het algemeen interessant en goed vertegenwoordigd zijn. Misschien wel het meest (of op zijn minst het op een na krachtigste) personage in het spel is Sarah, die op verschillende gebieden veruit het meest competent lijkt te zijn.
Wat dat betreft is het spel zelf eigenlijk een klassiek ‘vis uit het water’-verhaal waarin Louis zich vertrouwd moet maken met een onzekere omgeving waarin hij gedwongen is te blijven omdat zijn moeder vermist is. We komen er snel achter dat de man die Louis, zijn moeder en de illustere personages naar zijn privé-eiland heeft gebracht nogal ongrijpbaar en raadselachtig is, dus een groot deel van het spel wordt besteed aan het blootleggen van geheimen door middel van gesprekken, verkenningen en eenvoudige puzzels. Wat mij opwond aan The Council toen ik het voor het eerst zag verschijnen, was de belofte dat keuzes echte gevolgen zouden hebben en dat het spel echt verschillende paden zou bevatten.
Naast een vertakkend verhaal (waarvan ik denk dat The Council het redelijk goed afhandelt en zeker veel beter dan welke Telltale-game dan ook), bevat de game een RPG-achtige vaardighedenboom. De overgrote meerderheid van de aangeboden vaardigheden hebben betrekking op dialoogkeuzes en op hun beurt hoe gemakkelijk het is om karakters te beïnvloeden. Iedereen heeft zwakke punten en weerstanden als het gaat om wat hen beïnvloedt, en het begrijpen ervan (wat voor jou wordt afgehandeld door een in-game dagboek) is belangrijk omdat Louis zo saai is dat bijna alle complexe gesprekken zijn energie wegnemen en hem dwingen tonnen te eten. van, eh, Royal Jelly. Ja, van bijen. Wat dan ook.
In de praktijk betekent dit dat elk gesprek een of twee mogelijkheden biedt om een vaardigheid te gebruiken om tot een verhalende uitkomst te komen. Als Louis bijvoorbeeld vloeiend is in de etiquette, kan hij misschien een grapje maken of een opmerking maken over het feit dat een andere gast geen plaats heeft aan zo'n mooie tafel. Op dezelfde manier zou hij misschien commentaar kunnen leveren op wetenschap of politiek als hij over de juiste vaardigheden beschikt, terwijl de vaardigheden die hij niet heeft wel zullen verschijnen, maar niet beschikbaar zullen zijn. Veel van deze opties resulteren in dezelfde uitkomst, zij het met een andere dialoog, maar af en toe veroorzaakt het spel een confrontatie, waarin Louis geheel verkeerde antwoorden moet vermijden om tot een goed resultaat te komen.
De vaardigheden van Louis kunnen periodiek worden geüpgraded door de XP die hij in het vorige hoofdstuk heeft verdiend, uit te geven, en door ervoor te kiezen boeken te lezen die hij in het landhuis vindt, die meestal een automatische bonus opleveren voor de gerelateerde vaardigheid, zij het pas aan het einde van het volgende hoofdstuk. . Ik zei eerder dat Louis Royal Jelly kan gebruiken om zijn energie aan te vullen, maar hij heeft ook toegang tot een paar andere elixers waarmee hij gratis vaardigheden kan gebruiken, of om de negatieve effecten die bepaalde ontmoetingen op hem kunnen hebben, weg te nemen.
Uiteindelijk speel je The Council vanwege het verhaal, wat ik persoonlijk erg leuk vond. In de eerste aflevering is Louis een onwaarschijnlijk, oninteressant persoon die wordt gedragen door veel betere personages als Washington en kardinaal Giuseppe Piaggio, die zowel vanuit stem- als narratief perspectief een uitstekende verandering teweegbrengen. In het tweede hoofdstuk biedt de game meer interessante locaties om te bezoeken en misschien een beetje meer een echte game – het eerste beperkt zich voornamelijk tot decorstukken die weinig ruimte bieden om te verkennen. De derde aflevering is de beste en hoewel ik er niet te veel over wil zeggen, neemt deze de mantel aan van het middelpunt van de serie en loopt daarmee mee, wat me zeker een positief gevoel geeft voor de rest van de inhoud.
Gezien het feit dat het verhaal interessant begon en alleen maar meeslepender is geworden en omdat de dialogen bijna altijd interessant zijn, geniet ik nog steeds van The Council. Ik vind het leuk dat er zowel cruciale gesprekken zijn die dingen echt kunnen veranderen, als de op vaardigheden gebaseerde uitkomsten die in sommige gesprekken slechts een laagje keuze bieden, wat in andere verhalende avonturen altijd heeft ontbroken. De Council heeft ook scènes die je absoluut kunt missen als je er niet in slaagt om ijverig genoeg te verkennen, dus het is een goed argument voor herspeelbaarheid op verschillende gebieden. Louis zelf is een beetje een sop, maar in aflevering drie lijken zowel zijn personage (en de acteur die hem speelt) een behoorlijke stap te hebben gezet.
Aangezien je de eerste aflevering afzonderlijk kunt kopen om een voorproefje te krijgen van waar The Council over gaat, denk ik dat je het volgende moet doen:
