[Disclosure: Er is een recensie-exemplaar verstrekt voor de inhoud van dit artikel]

fans van X-COM en Wasteland 2 stijlspellen verheugen zich, want een nieuwe redder loopt onder ons. Ja, Mutant: Year Zero is een tactisch rollenspel in de meest klassieke zin, maar het heeft zijn eigen rijke, post-apocalyptische IP die het moerasstandaard ‘na de aarde’-scenario nieuw leven inblaast. Niet alleen dat, maar de gameplay schakelt vrijelijk tussen traditionele, realtime verkenning (en in mindere mate stealth) en tactische gevechten, waardoor het veel meer het gevoel geeft dat het zich in een levende wereld afspeelt dan bij de meeste andere turn-based games.

Het spel draait om een ​​gemeenschap die bekend staat als The Ark en in het bijzonder om twee personages die vanaf het begin in het spelersfeest zitten; Borman en Dux. Mutanten zijn in deze wereld gebruikelijk en Borman is letterlijk een mensachtig wrattenzwijn, terwijl Dux, zoals je misschien al geraden hebt, een anderhalve meter lange eend is. Andere personages zoals Selma en Magnus sluiten zich al snel aan bij het gezelschap en met uitzondering van één zijn hun mutaties minder zichtbaar maar toch aanwezig. Elk personage behoort tot een bepaalde klasse, maar wat ze echt onderscheidt, is hun persoonlijkheid, waardoor de speler warm voor ze zal worden en een extra sleutel wordt toegevoegd als een van hen in de strijd wordt verslagen.

Op die opmerking, mutant is soms een heel, heel moeilijk spel en als je op een moeilijkheidsgraad boven normaal speelt, met de permadeath-functies ingeschakeld, kun je maar beter voorbereid zijn op wat verdriet. In de moeilijkere modi waarin meerdere save-games mogelijk zijn, moet je regelmatig met herladen jongleren, wat goed of slecht is, afhankelijk van je perspectief. Persoonlijk vond ik mezelf gedwongen om er dwars doorheen te rijden mutant totdat ik het einde bereikte, iets waar ik niet altijd een groot verlangen naar heb.

Een van de redenen om op deze manier met save-games te spelen is, zoals gebruikelijk bij tactische games, omdat elk schot telt. Soms komt die vijfenzeventig procent kans om te raken gewoon niet terecht, en in een spel dat zo zwaar is als dit, kan dat resulteren in een dodelijk ongeval dat je je niet kunt veroorloven. Bij andere gelegenheden kan herladen de speler helpen de kansen te veranderen, vanwege de manier waarop Mutant de speler met één klik op de knop laat kiezen wanneer de turn-based gevechten beginnen. Dit betekent dat er mogelijkheden zijn om vijanden te isoleren, samen te werken en ze met stille wapens te doden zonder een breder publiek te waarschuwen.

Het omzeilen van de rand van vijandelijke kampementen en het uitschakelen van verdwaalde bewakers of geïsoleerde paren is in sommige delen van het spel een absolute must. Omdat dit soort aanpak een gemeenschappelijk thema is, zijn er ook tactische voordelen te behalen door de partij bijvoorbeeld naar hoger gelegen terrein of achter definitieve vestingwerken te werken. Een gedenkwaardige scène die vrij vroeg is, speelt zich af in “The House of Bones”, dat we zouden herkennen als een ziekenhuis. Machtige vijanden groeperen zich rond het einddoel, maar de meeste van hun ondersteunende troepen kunnen worden uitgeschakeld zonder ze te waarschuwen – zolang je maar voorzichtig bent. Later in het spel zullen de lessen worden geleerd en zal de behoefte aan herladen feitelijk minder frequent worden. Zo zul je bekend zijn met de gameplay-loop die mutant vereist.

Het uitrusten van de ploeg (waarvan er op elk moment een vrij schamele drie strijders actief kunnen zijn) met wapens, items en vaardigheden is ook interessant en zorgt voor een behoorlijke mate van specialisatie. Borman is over het algemeen goed in tanken en schade van dichtbij, met vaardigheden waarmee hij twee keer kan bewegen en schieten, of een vijand een ronde of twee kan neerhalen. Dux is duidelijk een deskundige sluipschutter, terwijl Magnus het equivalent is van een bedrieger of mogelijk een magiër, met een aantal krachtige en unieke vaardigheden (waaronder mind control en stealth) die hem een ​​aantal interessante tactische opties geven.

De wereld van de mutant is ook interessant om te verkennen. Het is verre van visueel spectaculair, maar het is gedetailleerd en gevarieerd, met weinig kopiëren en plakken tussen de kapotte gebouwen, omgekeerde auto's en dichte bossen. De achtergrond verandert ook op indrukwekkende wijze van groen bos naar stadsgezicht en sneeuw, en dan weer terug. Er is een echt gevoel van vooruitgang terwijl het gezelschap van de ene locatie naar de andere gaat. Het is ook de moeite waard om deze plaatsen te verkennen, met de meest interessante items die allemaal op relatief afgelegen plaatsen te vinden zijn.

Mutant: Year Zero is een spel waarvan ik had gehoopt dat het leuk zou zijn en dat ik net zo goed vond als ik had gehoopt. Van de interessante mythos eromheen tot de boeiende personages: er zijn veel redenen om spelers door de soms brute missies te laten rijden. Er is geen multiplayer-modus, maar de campagne duurt relatief lang en de noodzaak om tegenslagen te blijven doorstaan, betekent dat het nodig is om sommige missies meerdere keren opnieuw te spelen. Fans van X-COM en soortgelijke games zullen zich hier meteen thuis voelen.