Veel mensen begrijpen de aard van verslaving niet. Niet vanuit een persoonlijk strijdperspectief, maar vanuit een wetenschappelijk perspectief. Als gevolg hiervan, toen de Wereldgezondheidsorganisatie in 2019 oordeelde dat videogames nu verslavend waren, onder druk van Aziatische regeringen om dit te doen stuitte het op weinig publieke scepsis.

Ondanks dat Amerikaanse psychologen wijzen op het voor de hand liggende – dat verslaving een chemische component in de hersenen vereist, en hoewel bepaalde mechanismen verslavend kunnen zijn, zoals lootboxes en microtransacties – was het alleen maar overmatig spelen van videogames niet verslavend. Gevaarlijk gebruikelijk misschien, maar dat was een geheel andere klinische diagnose waarbij heel andere psychologische mechanismen betrokken waren dan bij drugsverslaving of middelenmisbruik.

Think Videogames ChroniclesNastasia Griffoen, een neurowetenschapper bij Games for Emotional and Mental Health, heeft op Ubisoft's Keys to Learn-evenement in Londen verklaard dat het verslavend noemen van videogames zowel onjuist is omdat er weinig wetenschappelijk bewijs is om dit te ondersteunen, maar potentieel gevaarlijk is voor degenen die gamen. als copingmechanisme.

Ze zegt:

“Ik denk dat we het er allemaal over eens kunnen zijn dat er bepaalde gevallen zijn waarin alles problematisch kan worden. Het is alsof je zegt: ‘het eten van voedsel is slecht voor je’. Soms kan eten slecht voor je zijn, maar soms ook niet.

 

“Er kunnen gevallen zijn van problematisch gamen in de samenleving, maar in werkelijkheid hebben we het over één of twee procent van alle mensen die games spelen.

 

“Absoluut bestaat de mogelijkheid dat die mensen er zijn, maar over het geheel genomen is er heel weinig bewijs dat aantoont dat videogames verslavend zijn, zeker vergeleken met welke andere hobby dan ook.

 

"Natuurlijk zijn videogames iets dat mensen graag spelen en als er iets is dat je graag doet, zoals boeken lezen... zal niemand zeggen dat je verslaafd bent aan het lezen van boeken."

 

“Het is een heel specifieke houding die we hebben ten opzichte van digitale media, of het nu gaat om games of sociale media. We moeten heel voorzichtig zijn met de manier waarop we dat doen, want als we mensen feitelijk stigmatiseren als verslaafd aan videogames, zouden we die videogames kunnen wegnemen terwijl ze een coping-mechanisme zouden kunnen zijn voor een dieper, onderliggend probleem zoals depressie of angst. .

 

“En we hebben echt geen bewijs dat aantoont dat videogames tot depressie of angstgevoelens leiden, maar het kan wel zo zijn dat mensen naar videogames gaan om met hun problemen om te gaan.”

Helaas zijn de bedoelingen van Ubisoft met deze presentatie waarschijnlijk de samensmelting van ‘het spelen van videogames’ als verslavend met ‘verslavende mechanismen zoals lootboxes’.

Het feit dat het urenlang spelen van videogames ongeveer net zo verslavend is als het maken van zes uur durende natuurwandelingen, betekent niet dat lootboxes en gokmechanismen niet verslavend zijn. Dit geldt vooral omdat de wetenschappelijk en wetgevend bewijs keert zich tegen de praktijken. Omdat hun eerdere tactiek van verrassingsmechanismen heeft gefaald, zal het samenvoegen van games met specifieke mechanismen waarschijnlijk de volgende manier zijn voor de industrie om hun praktijken voor het genereren van inkomsten levend te houden.