[Openbaarmaking: Recensie-exemplaar gratis verstrekt]

Gedachten openen

Het is een cliché, uitgespeeld en al een miljard keer gezegd door mensen die een standpunt vermijden en door mensen die gewoon onzeker zijn, maar zo is het Kickstarted-project van Ars Goetia Blinde profeet heeft mij verlaten. Aan de ene kant was de intriges die het verhaal weeft boeiend; dat ik door de flagrante witte ridderorde wilde zien wat er daarna gebeurde en dat de art direction iets anders was. Elke scène, elk gebied, elk komisch paneel liet je de passie voelen die erin ging. Voor een moderne christelijke machtsfantasie hebben deze elementen een grote bijdrage geleverd aan het overwinnen van de tekortkomingen van het spel.

Aan de andere kant was de helft van de puzzels een vervelende, onplezierige pijn die de voortgang van het spel verstoorde. Ik werd tot twee keer toe bijna gedwongen te stoppen met spelen. Ideologisch gezien, zonder dit om te zetten in een ideologische tirade, zoals je zweerde van Kotaku, waren er standpunten die het spel innam die ik gewoon hypocriet en verfoeilijk vond.

Maar dat had allemaal vergeven kunnen worden, zelfs als het maar een hobbel op een verder goede reis was, ware het niet dat het spel ten einde was. Het is niet alleen zo abrupt dat je het gevoel hebt dat er een paar bogen ontbreken, maar het laat ook verschillende verhaallijnen onbeantwoord. Schijnbaar de eigen kennis van het spel vergeten om een ​​punt te maken over de menselijke verlossing die in totaal merkbaar zou zijn geweest als de kennis niet aan het begin van het spel was vastgesteld. Het grootste van alles was de verborgen meester achter de verborgen meesterhaak, die nooit werd opgelost, hoewel het vrij duidelijk was wie het was als je aandacht aan het verhaal besteedde.

Helaas is deze recensie spoilervrij, dus je zult de vaagheid moeten excuseren.

De Goede

+ Kunstontwerp
+Wereldopbouw
+ Overlevering
+Karakters
+Algemeen verhaal
+Schurken hebben een punt
+Eenvoudige navigatie
+Humoristische momenten die niet "lol wat?" zijn
+Goede prijs $ 20
+Dev reageert zeer snel op forums

De Slechte

-Voelt zich onvoltooid ondanks dat je een conclusie hebt
-onbevredigend einde
-kleine spelling- en grammaticafouten
-geen feedback van sommige puzzels
-Witte ridderorde

Neutraal

- Kan niet zeggen wanneer het verhaal zich afspeelt, een schijnbaar amalgaam van de moderne tijd, begin jaren 2000 en jaren zeventig. Het conflicteert niet met elkaar, maar voelt raar.
-Romantiek gaat nergens heen
-Moderne Christelijke Power Fantasy (weet waar je aan begint)
- Fatsoenlijke lengte, maar laat enkele plotthreads onopgelost

De blinde profeet is een klassiek point-and-click-avonturenverhaal, zij het waarin je niet high hoeft te zijn om te kunnen afleiden hoe je verder moet komen. Het spel volgt Bartholomew, een apostel van God die de taak heeft om op demonen te jagen die de zielen van de mens bederven. Vic wordt tijdens het hele verhaal bij hem betrokken, een tattoo-artiest die je in het begin redt van verkrachting en waarmee je in de loop van het verhaal zult zien hoe Bart een relatie opbouwt.

Het verhaal is voor mij een allegaartje. Hoewel ik geen christen ben, ben ik er trots op dat ik ofwel kan zeggen: “Ik kan dit niet”, ofwel mijn persoonlijke overtuigingen kan scheiden van mijn ervaring ter wille van een recensie. Het was nooit zozeer het christelijke verhaal dat mij stoorde, maar de flagrante hypocriete momenten waarop de demonen, als ze volgens de traditionele manifestaties van ondeugdventers iets anders waren dan tweedimensionaal, een veel beter punt zouden hebben dan de werkelijke held.

Zoals ik al zei is dit een moderne christelijke machtsfantasie en ik zeg dat omdat het alle kenmerken van het moderne christendom heeft en niet van het traditionele christendom. Vrouwen zijn over het algemeen het slachtoffer van mannen en jij zult hun zuivere zielen van de zonde redden. Een bijzondere vroege boog betreft prostitutie door minderjarigen waarover de 2000-jarige Bart (zoals hij later tegen Vic zegt dat hij hem moet noemen) connipties heeft ondanks het feit dat de Maagd Maria 12-14 was toen ze beviel en de meerderjarigheid voor 1900 van die laatste 2000 jaar zijn twaalf geweest, totdat eugenetici eind 12e eeuw en begin 1800e eeuw enkele ideeën bedachten om het gepeupel aan te pakken dat hen te boven ging.

Hoewel de gemiddelde persoon dat stukje historische trivia nooit zal kennen, schilderde het toch echt af dat het personage een aantal zwakkere overtuigingen had, maar dit is begrijpelijk aangezien 'pedofiel' de rechtse versie is van de linkse 'nazi' en net zoals weinigen dat zouden weten. de trivia weinigen zouden om de verklaring geven. Dat alle vrouwen slechts in gelijke mate het slachtoffer waren van zondige mannen was verbijsterend, en ware het niet dat het spel nepnieuws, gierkapitalisten, corporatisten, farmaceutische bedrijven, ngo's en een lichte knipoog naar een bepaalde tribalistische kliek had opgeroepen Ik heb gezworen dat het soms het hoefijzereffect was.

Deze gekibbel met het verhaal aan het einde van het verhaal werd overschaduwd door zowel de overlevering als het overkoepelende verhaal.

De overlevering is niet tevreden met het louter opnieuw vertellen van de christelijke overlevering, maar neemt deze op en vormt deze in zijn eigen unieke wereldbeeld vol occulte krachten, geesten, leven na de dood, reïncarnatie en meerdere dimensies in de trant van Darksiders. Demonen zijn geen gevallen engelen, maar entiteiten die keer op keer reïncarneren en zich tegoed doen aan ondeugd en zonde die ze in de mensheid cultiveren. Point-and-click-avonturen hebben vaak geweldige verhalen, maar de kennis zelf is diep genoeg om een ​​franchise te lanceren in plaats van een enkel uitje.

Over het algemeen geef ik, als een game me gevoel geeft voor de personages, een knipoog naar het schrijven en deze game slaagt daar ruimschoots in. Een positief punt dat er uiteindelijk toe leidt dat het einde zelf een beetje een teleurstelling is. De game voelt alsof er simpelweg geen tijd meer is en er waren nog een paar bogen gepland. De kennis over de demonen noemt nog twee andere demonen, waarvan er één duidelijk in de game zit, waarbij Leviathan een gedrocht is dat de game in gedachten had vanwege zijn overkoepelende plot.

Maar uiteindelijk, na het opbouwen van alle relaties, wordt het spel gewoon afgebroken, waarbij schijnbaar de kennis wordt vergeten die eerder is vastgesteld over hoe apostelen werkten en zelfs over Barts eigen tijd als apostel. Het is moeilijk te geloven in een offer waarvan je weet dat het niet veel andere betekenis zal hebben dan de spelers te beroven van een bevredigende afsluiting van de heldenboog.

Ondanks de problemen met het einde was het verhaal van moment tot moment niet alleen goed, maar ook gevuld met memorabele personages die soms een beetje uitgespeeld aanvoelden, maar meestal goed uitgewerkt waren. Ondanks de ernst van de situatie is de game gevuld met een behoorlijk aantal humoristische momenten die nooit misplaatst zijn.

Een van mijn favorieten is echter, in het begin erg vervelend, dat de held de slechteriken simpelweg vertelt wat hij gaat doen. Het klinkt zo absurd dat iedereen denkt dat hij een grapje maakt. Mensen lachen erom, maar door en tussen al deze momenten en karakterontwikkeling krijg je een idee van hoe verrot de stad is en hoe bijna onherstelbaar veel van haar mensen zijn.

Puzzels en zelfs voortgang zijn volkomen eenvoudig. Er is geen dynamiet aan een rat te binden om hem door een grot te sturen om de tunnel, bedekt met giftig mos, open te blazen. Een beetje gezond verstand en het filteren van uw opties dankzij de markeerknop helpen meestal de weg vooruit te effenen; er is hier ook geen sprake van pixeljacht. Bovendien heeft elk object vier opties om mee te communiceren, waarbij bespreken altijd een optie is die doorgaans enige beknoptheid gedurende het spel oplevert, ook al vergat ik het in de tweede helft.

Het spel vereist nooit dat je halverwege de kaart reist, en let ook niet op elk item, want het zal later van pas komen bij een paar puzzeluren. Alles wat Bart nodig heeft, bevindt zich in de kamer of een paar kamers verderop. Deze kleine dingen gecombineerd om de last te verlichten die veel point-and-click-avonturengames op spelers tillen en de stroom van het verhaal onderbreken.

Helaas doorbreken de puzzels, waarvan de helft gebaseerd was op reflexen in plaats van op logica, de gameplaystroom waar vroeger op items en pixels werd gejaagd. Reflexpuzzels voelden vaak vervelend aan, niet vanwege de slechte implementatie (het zijn allemaal goed gemaakte minigames), maar vanwege hun eenvoudige, tijdrovende karakter. Het waren de traditionele puzzels die tegen het einde iets vervelender waren door hun gebrek aan feedback.

De meeste waren gemakkelijk te achterhalen, maar sommige gaven helemaal geen feedback waardoor je wist dat je vooruitgang boekt of een fout maakt. Bij twee van de puzzels moest ik een walkthrough bekijken om erachter te komen, en hoewel ik bij de ene een dom gevoel kreeg omdat ik de ander nodig had, kwam er gewoon een "echt waar?" gevoel van ongeloof.

Conclusie

Kortom, De blinde profeet doet veel dingen goed en struikelt bijna even vaak. Als de game een ander genre zou zijn, zouden de gezeur hier en daar gemakkelijker over het hoofd worden gezien, maar de passie die in de game is gestoken, zorgt ervoor dat het slechte zwaarder weegt dan het goede. Uiteindelijk denk ik niet dat ik het einde ooit als goed zal beschouwen, maar het is verre van ondraaglijk. Er is "Wauw, dat had beter gekund" en er is "Wat dachten ze?!" Dit was de eerste.

Als je voorbij de problemen kunt kijken, zoals point-and-click-avonturenspellen en een moderne christelijke powerfantasie wilt, kun je niet veel beter doen.

Voor alle anderen is er niet veel dat je hiertoe zal aanzetten.

Oordeel: