Uitgebracht in juni 2020, Skellatack was een lastige kleine platformgame. Ik heb er zeker van genoten, maar ik kan gerust zeggen dat dit de moeilijkste platformgame is die ik ooit heb gespeeld.
Het verhaal trok me echter in het spel. Het idee om voor goede monsters te spelen en te vechten tegen binnenvallende mensen was een unieke wending die zelden wordt onderzocht in videogames. Hoewel het gebruikelijk genoeg is om games te vinden waarin je een woest monster of kwaadaardige alien speelt die de mensheid verwoest (Maneater en Destroy All Humans bijvoorbeeld), is het zeldzaam dat een game mensen de boosaardigen en monsters de slachtoffers laat zijn. Ik zal uitleggen waarom deze uiteindelijk voor mij ontbrak en hoe ik denk dat het probleem kan worden opgelost.
In Skelattack speel je als een jong skelet dat in de onderwereld leeft met allerlei monsters: zombies, skeletten, rattenmensen (mijn favorieten), en zelfs duivels die hier in vrede leven. Deze vrede wordt geruïneerd wanneer mensen van boven de grond de Blauwe Vlam binnenvallen en stelen - een magisch vuur dat de onderwereld aandrijft. Mensen hebben het nodig om onsterfelijk te worden. Ons dappere skelet en zijn pratende vleermuis-sidekick gingen op weg om de Blauwe Vlam terug te brengen om de Onderwereld te redden. Uiteindelijk moet je Serenity bevechten, de menselijke krijgerprinses die toevallig de zus van je personage is sinds je skelet nog leefde. Nadat hij haar heeft verslagen maar haar leven heeft gespaard, haalt onze held de Blauwe Vlam terug en komt er "vrede" tussen de mensen en de monsters.
Slechts één probleem. Deze vrede is niet echt een goede deal voor beide partijen. Terwijl de overwinning van het monster compleet is en ze voor altijd mogen leven, krijgen de mensen niets en sterven ze nog steeds van ouderdom. De monsters bieden niet aan om de Blauwe Vlam met de mensen te delen, zodat iedereen voor altijd kan leven. Hierdoor leg ik veel meer nadruk op de mens dan op de monsters. Voor degenen die zeggen dat onsterfelijkheid onnatuurlijk is, wijs ik je op het feit dat dit een wereld is met bewuste muizen en vriendelijke ondode tovenaars.
Het is teleurstellend dat het einde zo eenzijdig is, maar de ontwikkelaars zouden dit in een vervolg kunnen oplossen. Stel je een vervolg voor waarin je zou kunnen spelen voor Serenity, die nog steeds op zoek is naar een manier om haar mensen van de dood te redden. Misschien kan ze samenwerken met haar skeletbroer terwijl ze op zoek gaan naar een andere manier om mensen onsterfelijk te maken. Misschien is de schurk deze keer een fanatieke duivel of een ander monster dat gelooft dat mensen niet het eeuwige leven zouden moeten hebben omdat het onnatuurlijk zou zijn. Ik weet dat ik waarschijnlijk alleen maar aan het dagdromen ben, maar ik zou die game zeker kopen. Ik zou zelfs bereid zijn om het op Kickstarter te steunen als de ontwikkelaars aankondigden dat ze die game maakten.
Tot die tijd ben ik echter teleurgesteld over het einde van Skelattack en daarom kies ik ondanks alles de kant van de mensen in deze.
UPDATE: David Stanley, de maker van Skelattack, heeft gereageerd!
