review:
Het verhaal van 12 minuten wordt teruggebracht tot de kern. Het is kaal in lengte en grootte, bijna volledig in een appartement voor één slaapkamer. De verhalende en mechanische drukte van deze kleinheid werpen echter regelmatig vruchten af gedurende perioden van 12 minuten en zes uur.
Aan het begin van het spel rijdt de niet-geïdentificeerde hoofdrolspeler naar de lift. Een korte tutorial is een gang tussen de luidspreker en de deur van het appartement, vreemd genoeg bedekt met vloerbedekking van het Shining's Overlook Hotel in de herfst. Het is een eenvoudige methode om het spel van boven naar beneden te doorkruisen en een neprots op de begane grond buiten het appartement te ontdekken. 12 minuten zijn mechanisch rijk omdat ze afhankelijk zijn van dit soort old-school avontuur dat creatief denken bevordert. Er zijn niet veel items in de flat, maar ze kunnen vaak grappig en verrassend gemengd zijn.
Verderop in 12 minuten ontving zijn vrouw, die een paar valse kaarsen zette, een toetje maakte en de kleren inpakte, onze hoofdrolspeler in het appartement. Het is een mooie nacht, maar buiten bouwt zich een storm op. Dit weersgebeurtenis, dat door je personage zal worden opgemerkt wanneer je met een van de ramen in het appartement communiceert, is een geschikte metafoor voor een wending die je een plezierige avond zal bezorgen.
Een mysterieuze man verschijnt aan de deur en beweert tijdens het avondeten een politieagent te zijn. Je kunt hem binnenlaten of verwachten dat hij tegen de deur trapt. Hij zal je huis binnengaan, jullie allebei vastbinden met flexmagneten en je vermoorden, wat je ook doet. Daarna hervat je de cyclus en strompel je je appartement binnen, fel verlicht voor die romantische maaltijd die je nooit binnen 12 minuten zult beëindigen.
Het appartement is zo, omdat het fictief is, dat het uit vier kamers bestaat: een hoofdwoongedeelte, inclusief een keuken, een eetkamer en een woongedeelte, een slaapkamer, een badkamer, een kledingkast en een kleine woonkamer. Het appartement is buitengewoon luxe. Sommige items lijken nuttig, zoals een mes en een fles slaaptabletten in de badkamer. Maar de meeste bevinden zich in een fascinerend grijs gebied.
12 minuten gebruik van licht draagt bij aan deze sensatie. De slaapkamer kan in één keer schitterend worden verlicht. Ga terug, en de kamer werd zwart en de tonen van de nachtblauwen. Ze is daarna gedrenkt in een lelijk rood. Dit momentum helpt om het idee te verkopen dat er massa's zijn in dit kleine gebied. Net zoals nieuwe tinten worden belicht onder veranderend licht, zo ook tinten van dit verhaal. Ze zijn in de 12 minuten durende lus geweest, maar zijn alleen te vinden door je hoofd in een andere richting te draaien en je blik te concentreren op een stoffige en verwaarloosde plek.
De uitvoeringen van McAvoy, Ridley en Dafoe hebben vergelijkbare tinten. Deze beroemde line-up droeg bij aan de interesse van dit kleine spel. Toch lijken de Hollywood-acteurs nooit een afleiding, en hun uitstekende uitvoeringen maken op een onvoorziene manier indruk op de game. McAvoy heeft als hoofdrolspeler veel te doen en ondanks ongekende gebeurtenissen verkoopt hij de wanhoop van zijn personage een delicate taak. Het verhaal neemt een verrassende wending wanneer McAvoy het innerlijke lijden van zijn hoofdpersoon verkoopt, maar hij raakt de lichte tonen die hij op een minder punt nodig heeft.
Op dezelfde manier bezorgt Ridley de schok en woede van haar personage en is ze humoristisch wanneer het script daarom vraagt. Hoewel zijn optreden ook diepten heeft die tijdens een actie geleidelijk worden getoond, wordt Dafoe als bedreigend beschouwd. Het zijn echte momenten van verdriet en tragedie. De drie leken misschien gemakkelijk op stuntcasting, maar ze bieden elk een echte toewijding aan het materiaal.
Het is je misschien opgevallen dat er geen namen op een van deze personages staan. Hoewel de indringer en de vrouw karakters zijn, moeten ze tegen andere objecten worden gespeeld die worden gebruikt om het tijdcircuit te doorbreken. Bijgevolg neemt de geschiedenis verschillende wendingen om een beetje verfijnd aan te voelen, alsof ontwikkelaar Luis Antonio te maken had met klein speelgoed in een kleine speelgoeddoos.
Regards:
Het drietal karakters kan slechts verschillende permutaties aannemen, en als gevolg daarvan heb ik mezelf in de war gebracht met de verbluffende verstoringen op weg naar de climax. Dat gezegd hebbende, de reis is de moeite van het maken waard, maar de landing kan behoorlijk treurig zijn. 12 minuten beperken de reikwijdte van Spector verder en onthullen een rijke ader voor verhalen vertellen en interactiviteit. De wedstrijd duurde misschien twaalf minuten, maar ik wilde veel, veel langer blijven.
Beste Shoospelen
Laat een reactie achter