[Disclosure: Er is een recensie-exemplaar verstrekt voor de inhoud van dit artikel]

Toen ik dat voor het eerst las Final Fantasy XII: The Zodiac Age er een remake zou komen, moest ik lang en diep nadenken over welke het was. Voor het eerst uitgebracht in 2006 op de PlayStation 2 en winnaar van talloze Game of the Year en andere prijzen, ik weet echt niet zeker hoe ik het heb gemist. Zelfs achteraf gezien kom ik er niet uit, dus ik ga ervan uit dat dit komt omdat ik destijds volledig gefocust was op Xbox-, draagbare en pc-gaming. Het was in ieder geval een waar genoegen om te ontdekken dat ik een tweede kans zou krijgen om het te ervaren FFXII, vooral gezien het feit dat het misschien wel een van de beste en meest unieke games in een werkelijk iconische serie is.

De game begint met een spannende en ontroerende reeks tussenfilmpjes en korte speelbare scènes die spelers kennis laten maken met het feit dat hun thuisland, Dalmasca, door Archadia wordt geannexeerd als onderdeel van een eindeloze oorlog tussen het land en zijn rivaliserende staat, Rozarria. Vanaf deze feestelijke opening FFXII keert kort terug naar het type en laat ons geleidelijk kennismaken met een cast van personages, waaronder de archetypische groep weesjongeren, prinsessen, knorrige oorlogsveteranen en meer.

Tijdens deze eerste paar uur gameplay leren spelers ook over verschillende functies die in 2006 volledig nieuw waren voor de mainstream final fantasy series. XII was de eerste inzending in de serie (behalve de FFXI die alleen online is) die een meer traditioneel, semi-realtime gevechtssysteem introduceerde dat het vaak frustrerende willekeurige ontmoetingssysteem vervangt dat in eerdere inzendingen bestond. Als ik het vandaag speel, heb ik zin om te vechten FFXII is nog steeds een beetje onhandig in vergelijking met modernere systemen, maar desalniettemin vind ik het veel leuker dan de turn-based gevechten die in de vorige games voorkomen.

Al vroeg in het spel zou het spelers vergeven kunnen worden dat ze dachten dat er een gevecht zou plaatsvinden FFXII is een eenvoudige heroverweging van turn-based gevechten waarbij een laagje realtime beweging en doelgerichtheid wordt toegepast, maar weinig in termen van tactisch verschil. Graaf echter dieper en je zult het Gambit-systeem ontdekken, wat een heel interessante (en niet vaak herhaalde) manier is om team-AI te programmeren om op verschillende situaties te reageren. Om een ​​eenvoudig voorbeeld te gebruiken: het Gambit-systeem stelt spelers in staat een specifiek personage in te stellen om de zwakste vijand continu aan te vallen totdat deze valt, en als hun eigen gezondheid onder een bepaald punt zakt, een drankje te gebruiken.

Complexere voorbeelden stellen teams van AI-gestuurde spelers in staat om verbeteringen, aanvallen, spreuken en andere acties zo aan elkaar te koppelen dat ze vijanden zeer snel kunnen ontmantelen. Je zou bijvoorbeeld een situatie kunnen creëren waarin standaard het ene personage het gezelschap versterkt, het andere de vijand verzwakt, een ander hen uitdaagt om aan te vallen en de tankrol op zich neemt, en dan zou een tweede reeks acties de zwakke punten van de vijand rechtstreeks aanvallen. Naarmate het spel vordert, verandert dit systeem van alleen maar interessant naar absoluut fantastisch en ongelooflijk krachtig. Als je het echter niet correct gebruikt, zullen sterkere tegenstanders je team absoluut verwoesten.

Het hebben van een grote verscheidenheid aan aanvallen, verbeteringen, statuseffecten enzovoort is niets nieuws in een final fantasy spel, maar de manier waarop FFXII deze aan de speler presenteert, is ook interessanter dan in de meeste andere spellen, inclusief vermeldingen in deze serie. De game biedt ultieme flexibiliteit door het gebruik van een licentiesysteem, waarmee spelers hun gezelschap min of meer op elke gewenste manier kunnen aanpassen. Wil je een Rode Magiër zijn met een specialisatie in knotsschade en vuurmagie? Natuurlijk, dat kan. Een Witte Magiër die zich richt op genezing, buffing en verdediging? Dat is ook prima.

Deze synergie tussen het enorm flexibele (en krachtige) Gambit-systeem en het even aanpasbare licentiemechanisme voor karakterontwikkeling is veruit het leukste aan FXII Naar mijn mening. Deze systemen werken samen om het soort niet-lineaire progressie te bieden dat bij andere systemen nog nooit aanwezig leek te zijn final fantasy wat mij betreft, en ik vond het heerlijk om ermee te spelen. De game beschikt zelfs over een soort arena-modus waarin spelers hun Gambit-opstellingen kunnen testen tegen eindeloze vijanden, speciaal gebouwd om spelers te dwingen tot voortdurende aanpassingen.

Final Fantasy XII heeft misschien wel mijn vierde favoriete verhaal in de hoofdreeks en raakt achterop VII, VIII en X, maar het is nog steeds diep, boeiend en vaak behoorlijk ontroerend. Dat komt mede door de bijzondere muziek, die zoals ik al eerder aangaf begint met een spetterende inleiding. Het kwaliteitsniveau blijft gedurende het hele spel behouden, denk ik FFXII heeft misschien wel de beste muziekscore van alle games die ik de afgelopen twee jaar heb gespeeld. De stemacteurs zijn van een vergelijkbaar hoog niveau en versterken de verbinding met enkele van de hoofdpersonen aanzienlijk, ook al zijn niet alle scènes ingesproken.

Iets minder positief: ik vond dat de geluidseffecten niet veel voorstelden, maar dat is waarschijnlijk slechts een gevolg van het feit dat dit een elf jaar oud spel is. Grafisch heeft de game nog steeds de ongelooflijk fantasierijke stadsgezichten, personages en monsters die de game kent final fantasy -serie bekend om staat, maar sommige personages zien er van dichtbij gedateerd en houterig uit, omdat ze eenvoudigweg zijn geremasterd met een hogere resolutie. Ik speelde in 4K op een PS4 Pro en ik heb gelezen dat dit minder een probleem is op een standaard PS4, maar dat kan ik niet bevestigen of ontkennen.

Kortom, ik raad het ten zeerste aan Final Fantasy XII: The Zodiac Age. Dit spel was voor mij een echt verborgen juweeltje, en het was een genot om het elf jaar na de oorspronkelijke release in geremasterde vorm te kunnen ontdekken. De Gambit- en licentiesystemen zijn een uitdaging om te leren, maar ongelooflijk lonend en ongewoon flexibel, niet alleen voor deze serie maar voor alle JRPG's. FFXII is een spel dat lang genoeg is om een ​​diepgaand en plezierig verhaal te vertellen, en de systemen waar ik al lyrisch over ben geworden, doen wonderen om de interesse gedurende het hele spel vast te houden. Of je de originele release nu hebt gespeeld of niet, maar vooral als dat niet het geval is, moet je zeker: