In de jaren negentig vond de laatste grote golf van pogingen tot overheidsregulering van de videogame-industrie plaats. Gedurende het decennium zou gaming op fronten worden aangevallen door de democraten uit het Congres, Joseph Lieberman en Herbert Kohl, die probeerden wetgeving aan te nemen om de weergave van geweld in videogames te reguleren. Tot de tweede helft van het decennium waarin religieuze voorstanders als Jack Thompson de industrie te lijf zouden gaan met de eerste rechtszaak over videogames. Tussen deze twee gebeurtenissen in 1990 richtte de ESA, voorheen de Digital Software Association, de ESRB op om alle videogames te beoordelen op basis van de inhoud ervan en een leeftijdsclassificatie toe te kennen. Uiteindelijk zou dit een einde maken aan de poging tot regulering van de industrie door de overheid, nadat de hele zaak was gebaseerd op een poging tot morele paniek die niet langer van toepassing was.
Consolefabrikanten stapten onmiddellijk in, net als de meeste winkels, en beide weigerden titels zonder rating te verkopen. Helaas is dit ook de oorsprong van de discriminatie van games met een volwassen classificatie, aangezien alle betrokkenen geen verdere regelgevende inspanningen wilden ondernemen.
De rating van het ESRB was tot voor kort voldoende om de toezichthoudende instanties af te weren, toen de ESA – voorgezeten en gecontroleerd door dezelfde sector waarop zij geacht wordt toezicht te houden – de in-game gokmechanismen heeft verdoezeld die de industrie nodig heeft als ze proberen politiek actiever te worden en afstand nemen van het oude publiek. Als gevolg hiervan zijn de toezichthoudende instanties van vandaag de dag er niet langer tevreden over om achterover te leunen en de industrie te laten wegkomen met wat ze maar willen.
Het ESRB verder blootstellen voor wat het is: Youtubers Angry Joe en Yong Ja hebben gedetailleerde journalistieke stukken samengesteld waarin wordt uiteengezet hoe het ESRB speelt geen enkel spel dat het beoordeelt. In combinatie met hun samenzwering met de sector zelf worden de ratings van het ESRB ontdaan van alle aanspraken op onbevooroordeeldheid of het vermogen om de sector zelf te reguleren.
Eerlijk gezegd was dat vrij duidelijk bij Haat, die een AO-rating kreeg puur om politieke redenen, maar eindigde met een inhoud die minder gruwelijk was dan Postal 2, een game die meer dan tien jaar geleden uitkwam Van haat uitgave. En dat allemaal tijdens een “wie kan het meest beledigd zijn door dit spel voordat het uitkomt”-wedstrijd die de meeste tegenstanders vernederde toen het spel werd gelanceerd met een plot dat zo absurd was en de dialoog zo oubollig na het eerste hoofdstuk dat het een komedie werd die je niet serieus kon nemen meer. Terwijl de antagonist zijn razernij beëindigt door een kernreactor op te blazen met een dialoog die zo gespannen is, is het heel goed mogelijk dat de explosieven hadden gefaald en dat de rand zo intens was geworden dat hij een atoom doorsneed dat de kettingreactie veroorzaakte.
Een ander voorbeeld dat het vermelden waard is en dat door de twee YouTubers wordt aangehaald, is San Andreas en zijn hete koffiedebacle. Nog een game die een AO-beoordeling kreeg puur vanwege de morele paniekreactie op inhoud waartoe geen normaal persoon op schijf toegang had. Als kind kan ik me al mijn vrienden herinneren en ik vraag me af waarom iedereen verontwaardigd was over inhoud waar je geen toegang toe had, terwijl ze ook heel graag wilden uitzoeken hoe we deze konden ontgrendelen, tot onze uiteindelijke teleurstelling.
Tijdens de Hot Coffee-saga kwam naar voren dat de reden dat de ontoegankelijke inhoud onopgemerkt bleef, was dat de ESRB speelde de games die ze beoordeelden niet.
“Als een uitgever van plan is een game uit te brengen, dient hij een aanvraag in bij de ESRB. Vervolgens sturen ze een video met beelden van de daadwerkelijke game, inclusief de meest extreme voorbeelden van mogelijk aanstootgevende inhoud en algehele gameplay. De beoordelaars bekijken dit beeldmateriaal (ze spelen het spel nooit daadwerkelijk) en geven het een ESRB-beoordeling (bijvoorbeeld: E (Iedereen) voor een spel dat geschikt is voor kinderen vanaf 6 jaar).”
Nogmaals gegeven dat de inhoud op geen enkele andere manier toegankelijk was dan modding, zou het heel weinig hebben uitgemaakt of ze het spel hadden gespeeld of niet. Niettemin gaven ze grif toe dat ze de games die ze beoordeelden niet speelden.
Na het fiasco zou je aannemen dat het ESRB zijn beoordelingssysteem zou hebben veranderd, maar dat is niet het geval.
Van de Dat staat op de eigen website van ESRB
ESRB-beoordelingen voor fysieke videogames (in dozen) zijn gebaseerd op de consensus van ten minste drie speciaal opgeleide beoordelaars die gezamenlijk de inhoud van een game beoordelen en beraadslagen over welke beoordeling aan een game moet worden toegekend. Sommige beoordelaars zijn ook verplicht om games te spelen en te testen na de release om ervoor te zorgen dat de volledige en nauwkeurige openbaarmaking van de inhoud aan het ESRB werd verstrekt toen deze oorspronkelijk ter beoordeling werd ingediend.
-
ESRB-beoordelaars spelen om verschillende redenen geen games tijdens het beoordelingsproces. Ten eerste kunnen veel games meer dan 50 uur aan gameplay bevatten, dus het zou onpraktisch zijn om minimaal drie beoordelaars nodig te hebben om honderden fysieke (boxed) games te spelen die jaarlijks worden beoordeeld. Bovendien worden games door de speler bestuurd en zijn veel verschillende gameplay-permutaties mogelijk, afhankelijk van hoe de speler besluit een situatie te benaderen. We testen echter veel games na de release om er zeker van te zijn dat alle relevante inhoud tijdens het beoordelingsproces openbaar wordt gemaakt.
Nu het ESRB niet bereid is onafhankelijk van de sector op te treden, wordt het geacht toezicht te houden. Gecombineerd met het feit dat zij niet eens de basistaak van haar ambt vervult, heeft de industrie zojuist haar laatste schild tegen inkomende regelgeving verloren. Regulering die steeds noodzakelijker lijkt en door de gamingconsumenten nauwlettend in de gaten moet worden gehouden op inbreuken buiten de aangegeven reikwijdte.
