Helaas schuilt er een zekere nutteloosheid in pogingen om de cultuuroorlog met gematigden of centralisten te besprekentm.. Eén waar, ongeacht hoeveel historische context of bewijs je ook naar voren brengt, ongeacht de feiten, redeneringen of bewijzen die je vasthouden aan de kwade bedoelingen van links om culturele instellingen te ondermijnen, je ongelijk hebt.
Zelfs als je het niet helemaal bij het verkeerde eind hebt, zal er altijd de vraag zijn: waarom doet het ertoe? “Verandering is tenslotte goed; je haat het gewoon vanwege nostalgie. Dan sterft het bezit, gewurgd door de desinteresse en het gebrek aan relevantie die veroorzaakt worden door precies hetzelfde progressivisme dat als zo nuttig en gewenst wordt geprezen. Op dat moment zal de massa gewoon spotten met “wat maakt het uit, niemand houdt toch van die show.” Dat deden we, wij fans, wij nerds, wij nerds, wij kleintjes, we hielden van deze gekoesterde instellingen. We vonden in hen escapisme, inspiratie, cultuur, gemeenschappelijke basis; ze hadden betekenis voor de levens van veel mensen.
Het maakte ons niet uit dat ze niet echt waren. Deze shows gaven ons avontuur. Ze gaven ons de hoop dat het misschien als collectief beter zou kunnen zijn dan wat we nu zijn. Dat hogere ideeën belangrijk zijn en de moeite waard om na te streven, want dat is wat het betekent om te leven. Niet consumeren als een sprinkhanenplaag die dronken is van het consumentisme, maar streven naar het grotere.
Dan is het allemaal klaar en voorbij. Nu het instituut in puin ligt, krijgen de fans die rouwen hetzelfde: “Het was altijd al ons plan!” verklaring. Natuurlijk is de boodschap niet altijd duidelijk of direct, maar je zult hem er wel hebben omdat links de validatie van de gemeenschap nodig heeft om hun eigen bestaan te rechtvaardigen. Ze hebben de bredere gemeenschap nodig om te weten dat ze dit voor de goede zaak hebben gedaan, en nu weten we het ook Doomhaan en vele anderen zeiden dat dit vanaf het begin hun bedoeling was met Picard.
Niet vanuit een verre beschuldiging, maar rechtstreeks uit de mond van Trek, Star Trek dot com.
In 2020 zijn representatie en inclusiviteit net zo belangrijk, zo niet belangrijker, dan diversiteit. Beweren een bondgenoot te zijn van gemarginaliseerde mensen zonder je eigen privileges te erkennen, voelt hol. Picards ensemble van schrijvers en acteurs speelt in op dit alles – zelfs Number One, de hond vertegenwoordigt een gemarginaliseerde gemeenschap – en biedt een gelaagd verhaal dat onderzoekt hoe macht en privileges zich afspelen in relaties met mensen die anders zijn.
“Een van de redenen waarom ze voor de verhaallijn van synthetische stoffen kozen, is omdat het over anderen gaat”, theoretiseert Dr. Thomas Parham III, een Afro-Amerikaanse communicatieprofessor en auteur van Hailing Frequencies Open: Communication in Star Trek: The Next Generation. “Het draait allemaal om het anders zijn.”
Terwijl TNG Kapitein Picard positioneerde als bondgenoot van gemarginaliseerde groepen, van Klingons tot androïden, daagt Picard hem uit om na te gaan welk voorrecht hij in verschillende series heeft genoten als een valide mannelijke aardbewoner met een hogere Starfleet-rang.
Waarmee openen de showrunners? Wat was de kerngedachte waardoor hun show met andermans geld werd betaald?
Picard is niet langer relevant
De rest komt gewoon neer op een systeem van ons waardeloze schrijven, en de slechte wereldopbouw is diepgaand, nee eigenlijk. Dit komt van dezelfde mensen die zeiden dat de Romulans geen vloot hadden om mensen te redden, en de Federatie ook niet. Om vervolgens in de laatste aflevering te onthullen dat beiden over voldoende grote vloten beschikken om de genoemde redding uit te voeren. Dan zijn de Romulans fanatici omdat ze geloven dat synthetisch leven goddelijke machines zou oproepen die al het biologische leven zouden uitroeien. Voordat we verder gaan met aantonen dat dit precies is wat er zal gebeuren.
Een show die zo slecht is dat rechts en links verenigd zijn in de overeenkomst die het best kan worden samengevat De bewaker: Star Trek: Picard is de duistere reboot die stoutmoedig gaat waar niemand het wilde
