Rechter Gary Feinerman van de districtsrechtbank heeft op donderdag 21 mei uitspraak gedaan in de rechtszaak tegen Nintendo over het driftdefect van hun consoles Joy-Con. Hoewel de rechtbanken erkennen dat de kwestie bestaat, heeft de rechter geoordeeld dat de kwestie moet worden beslecht door arbitrage en niet door een rechtszaak.
Een korte samenvatting: de Joy-Con-drift is een veel voorkomend probleem waarbij de controller, nadat de invoer is gestopt, invoer blijft registreren. Met als gevolg dat gamers waarschijnlijk overlijden of, in de meest ernstige gevallen, niet in staat zijn de controllers te gebruiken die bij de consoles zijn geleverd. Nintendo repareert nu alle getroffen hardware gratis, maar voor consumenten is het kopen van een defect product onaanvaardbaar.
Een deel van de uitspraak van de rechter overgenomen door Nintendo Life, legt zijn oordeel uit en verplaatst de kwestie naar arbitrage door de American Arbitration Association.
“Vergara merkt terecht op dat van een partij niet kan worden verlangd dat zij een geschil bemiddelt dat hij niet heeft willen onderwerpen aan arbitrage. Dat beginsel schrijft echter niet voor dat de rechter, en niet de arbiter, beslist of zijn vorderingen moeten worden gearbitreerd. Door het aangaan van een arbitrageovereenkomst waarin de AAA-regels zijn opgenomen, hebben partijen de vraag of de vorderingen van Vergara moeten worden gearbitreerd aan de arbiter gedelegeerd.”
Als we dat woord salade doornemen, heeft de rechter geoordeeld dat Vergara ermee instemde Servicevoorwaardenovereenkomst van Nintendo hij moet zich houden aan de daarin opgenomen bepalingen. Een van deze bepalingen, met name Sectie 13, schrijft voor dat alle geschillen of claims waarnaar gezamenlijk wordt verwezen als een “Claim” moeten worden opgelost door middel van arbitrage door de American Arbitration Association volgens hun richtlijnen voor consumentenbescherming. Vergara of wie dan ook, met directe of impliciete toestemming, geeft het recht om over de kwestie te procederen, tenzij de arbitrage anders bepaalt.
(B) Elke kwestie die we niet kunnen oplossen en alle geschillen of claims die voortvloeien uit of verband houden met deze Voorwaarden of uw gebruik van de Services (elk een “Claim”), met uitzondering van de zaken beschreven in artikel 13(d) ) onderstaand, zal definitief worden beslecht door bindende arbitrage beheerd door de American Arbitration Association in overeenstemming met de bepalingen van haar Commercial Arbitration Rules en de aanvullende procedures voor consumentengerelateerde geschillen van de American Arbitration Association (de “AAA”), met uitsluiting van regels of procedures die collectieve acties regelen of toestaan. De arbiter, en niet een federale, staats- of lokale rechtbank of instantie, heeft de exclusieve bevoegdheid om alle claims op te lossen. De arbiter is bevoegd om alle schadeloosstellingen te verlenen die beschikbaar zijn bij een rechtbank op grond van de wet of in billijkheid. De uitspraak van de arbiter is bindend voor de partijen en kan als vonnis worden ingediend bij elke bevoegde rechtbank. De partijen begrijpen dat zij, bij gebrek aan deze dwingende bepaling, het recht kunnen hebben om een rechtszaak aan te spannen en een juryrechtspraak te krijgen. Zij begrijpen verder dat in sommige gevallen de kosten van arbitrage hoger kunnen zijn dan de kosten van rechtszaken en dat het recht op ontdekking bij arbitrage beperkter kan zijn dan bij de rechtbank. ELKE DERGELIJKE ARBITRAGE WORDT UITSLUITEND DOOR DE PARTIJEN UITGEVOERD IN HUN INDIVIDUELE HOEDANIGHEID EN NIET ALS EEN KLASSE-ACTIE OF ANDERE REPRESENTATIEVE ACTIE, EN DE PARTIJEN DOEN AFZIEN VAN HUN RECHT OM EEN KLASSE-ACTIE IN TE DIENEN OF OM OPLOSSING TE ZOEKEN OP KLASSE-BASIS. Als een rechtbank of arbiter bepaalt dat de afstandsverklaring voor groepsgedingen zoals uiteengezet in de voorgaande zin om welke reden dan ook nietig of niet-afdwingbaar is, of dat een arbitrage op collectieve basis kan plaatsvinden, dan wordt de arbitragebepaling zoals uiteengezet in dit artikel 13 als nietig beschouwd en is in zijn geheel nietig en de partijen worden geacht niet te hebben ingestemd met arbitrage van claims.
Dat lijkt misschien nogal oneerlijk, maar als u niet akkoord gaat met de arbitrageclausule, moet u Nintendo binnen 30 dagen hiervan op de hoogte stellen, anders wordt impliciete toestemming afgedwongen onder de Amerikaanse wetgeving. Bepaling (e) legt formeel de details uit, maar kort gezegd is bepaling 13 nietig en kan men doorgaan met procederen in plaats van arbitrage als er een kennisgeving wordt verzonden.
(e) 30 dagen recht om u af te melden. Je hebt het recht om je af te melden voor de bepalingen van dit artikel 13 door een schriftelijke kennisgeving van je beslissing om je af te melden te sturen naar het volgende adres: Nintendo of America Inc., tav: CS Admin, 4600 150th Ave NE, Redmond, WA 98052 binnen 30 dagen vanaf het begin van uw gebruik van de Diensten. Als u deze kennisgeving verzendt, is artikel 13 op geen van beide partijen van toepassing. Als u deze kennisgeving niet verzendt, gaat u ermee akkoord gebonden te zijn aan dit artikel 13.
Als dit nogal oneerlijk klinkt, is dat deels ook zo. In een gezond rechtssysteem zou het onmogelijk of gedetailleerd zijn in hoeverre men de wetten van het land met een onafhankelijke overeenkomst terzijde zou kunnen schuiven. In sommige opzichten kan men een ondertekende of stilzwijgende overeenkomst niet gebruiken om de wet te omzeilen. Kijk bijvoorbeeld naar prostitutie, maar op het gebied van entertainment en consumptiegoederen staat de wet toe dat dit gebeurt.
Er zou een argument kunnen en moeten worden aangevoerd om deze uitzondering nietig te verklaren. Onder de rechtsstaat, die voorschrijft dat er geen uitzonderingen zijn op de letter van de wet, zelfs niet voor de handhavers van de wet, zouden deze uitzonderingen niet bestaan. Hoewel dat een veel ingewikkelder kwestie is die als natie moet worden besproken. Hoewel het veel problemen zou oplossen die zowel links als rechts met de samenleving kampen, zal deze discussie helaas niet snel plaatsvinden.
Omdat Vergara geen kennisgeving had verzonden waarin Bepaling 13 ongeldig werd verklaard, werd de impliciete toestemming na 30 dagen na aankoop geïmplementeerd. Hoe oneerlijk de wet ook is, ze is universeel van toepassing als het gaat om het nietig verklaren van het excuus 'Ik heb de voorwaarden niet gelezen'.
In 2013 won Dmitry Agarkov met succes $ 700,000 in een rechtszaak tegen Tinkoff Credit Systems nadat ze de voorwaarden hadden geschonden in een aangepast contract dat hij hen had gestuurd, en ze hadden binnen 30 dagen geen veto uitgesproken, zoals gerapporteerd door The Moscow Times. Zijn voorwaarden waren nogal belachelijk. Bij sommige aankopen moest de creditcardmaatschappij hem 30% cashback geven. Naast die termijn zou hij een rentepercentage van 0% hebben en zouden er geen commissies of kosten in rekening worden gebracht. Als Tinkoff zou proberen het contract voortijdig te beëindigen, zou dat zes miljoen roebel kosten.
Hoe moeilijk deze verhalen ook zijn om op te sporen, hij is niet de enige die dit ooit voor elkaar heeft gekregen. We wachten gewoon tot iemand het voor elkaar krijgt op het gebied van videogames.
